نور آدمیان

همه چیز به واسطۀ او پدید آمد، و از هر آنچه پدید آمد، هیچ چیز بدون او پدیدار نگشت. در او حیات بود و آن حیات نور آدمیان بود. یوحنا ۱: ۳ و ۴

جستجو و تلاش انسان برای یافتن خدا در طول تاریخ، منجر به ظهور ادیان، مذاهب و باورهای متعدد و متنوعی شده است. انسان بدون آنکه خود بداند به دنبال حیات از دست رفته‌ای است که روزگاری به چشمان او نور می‌بخشید تا درک صحیحی از موجودیت خود و روابطش با جهان اطراف خویش داشته باشد. آیات آغازین انجیل یوحنا توجه ما را به همین حیات از دست رفته جلب می‌کنند، حیاتی که منشا آن در انسان نیست، بلکه این انسان است که از آن نشات گرفته است. یوحنا، کلام (لوگوس) را واسطۀ خلقت این جهان معرفی می‌کند، واسطه‌ای که هیچ چیز در این جهان بدون او و خارج از او پدیدار نگشته است. هرچند، کلمات آغازین انجیل یوحنا به نوعی روایت آفرینش در ابتدای کتاب پیدایش را تداعی می‌کنند، لیکن گزارۀ “آن حیات نور آدمیان بود”، تاکید خاصی بر جنبه‌ای از خلقت دارد. این عبارت، نزدیکی و توجه عجیب خالق جهان به انسان را هویدا می‌سازد. بدین‌گونه از یک سو، تفاوت انسان با سایر قسمتهای خلقت پدیدار می‌شود، و از سوی دیگر مسئولیت ویژه‌ای بر دوش او قرار می‌گیرد. خالق جهان حیات خویش را در انسان قرار داد، حیاتی که می‌باید نور دیدگان او باشد تا با چشمان خالق خویش به جهان مخلوق نظر کرده، ارادۀ او را بر زمین جاری کند. اینگونه است که در نبود این نور، انسان به جستجوگری در تاریکی تبدیل شده است، جستجوگری که خودش گمشده‌ای بیش نیست. آگاهی از حقیقت گمشدگی سبب خواهد شد که انسان از تاریکی بیرون آمده، خود را در معرض نور بر آمده از حیات خدا قرار دهد. انسان، باید دریابد که ناتوان در ابقای حیات خویش است و نیاز به حیات مستمر خدا دارد. به همین جهت یوحنا بیش از هر نویسنده‌ای در کتاب مقدس از واژۀ نور بهره می‌گیرد. زیرا، او در تماس با کلمۀ خدا، حیات خدا را تجربه کرد و چشمانش منور گردید.

خدا، بدون وقفه در تمامی قسمتهای جهان مخلوق خود حضور دارد، مشغول به عمل نیکو و حیات بخش خویش  است. هیچ چیز در این جهان به حال خود رها نشده است، بویژه انسان که می‌باید حیات خدا نور دیدگان او باشد. با نور عیسی بر تاریکی اطراف خود بتابیم.