مزمور ۱:۱۱-۴و۷
بر خداوند توکل می‌دارم. چرا به جانم می‌گویید: «مثل مرغ به کوه خود بگریزید، زیرا اینک شریران کمان را می‌کشند و تیر را به زه نهاده‌اند، تا بر راست‌دلان در تاریکی بیندازند، زیرا که ارکان منهدم می‌شوند و مرد عادل چه کند؟» خداوند در هیکل قدس خود است و کرسی خداوند در آسمان. چشمان او می‌نگرد، پلک‌های وی بنی‌آدم را می‌آزماید، زیرا خداوند عادل است و عدالت را دوست می‌دارد و راستان روی او را خواهند دید.
داوود
با اینکه تعیین وضعیتی که داوود تحت آن شرایط این مزمور را نوشت برای ما دشوار است، اما مضمون و محتوای آن خود گویاست. داوود در بحبوحهٔ خطر به خداوند توکل می‌دارد. او با آه و افسوس می‌گوید: «چه می‌توانم بکنم؟ مخالفت‌ها بی‌شمار است، اما خدا همه چیز را تحت کنترل دارد.» به همین دلیل است که داوود به او توکل می‌دارد.
