عبرانیان ۱:۱۱- ۷
ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهن آنچه هنوز نمی‌بینیم. به سبب ایمان بود که درباره پیشینیان به نیکویی شهادت داده شد. با ایمان است که در می‌یابیم کائنات به وسیله کلام خدا شکل گرفت، بدان گونه که آنچه دیده می‌شود از آنچه دیدنی است، پدید نیامد.
با ایمان بود که هابیل قربانی‌ای نیکوتر از قربانی قائن به خدا تقدیم کرد، و به سبب همین ایمان درباره او شهادت داده شد که پارساست، زیرا خدا درباره هدایای او به نیکویی شهادت داد. به همین سبب، هرچند چشم از جهان فرو بسته، هنوز سخن می‌گوید. با ایمان بود که خنوخ از این جهان منتقل شد تا طعم مرگ را نچشد و دیگر یافت نشد، چون خدا او را منتقل ساخت، زیرا پیش از آنکه انتقال یابد، درباره او شهادت داده شد که خدا را خشنود ساخته است و بدون ایمان ممکن نیست بتوان خدا را خشنود ساخت، زیرا هر که به او نزدیک می‌شود، باید ایمان داشته باشد که او هست و جویندگان خود را پاداش می‌دهد. با ایمان بود که نوح هنگامی که از جانب خدا درباره اموری که تا آن زمان دیده نشده بود هشدار یافت، آن را با خداترسی به جد گرفت و برای نجات خانواده خویش کشتی ساخت. او با ایمان خود دنیا را محکوم کرد و وارث آن پارسایی شد که بر ایمان استوار است.
انریکه پالاسیو
نخستین مرد ایمانی که در عبرانیان بدو اشاره شده، هابیل است. کتاب مقدس چنین اظهار می‌دارد که این ایمان هابیل بود که سبب شد او به خدا نزدیک گردد. عبرانیان ۵:۱۱ درباره خنوخ حرف می‌زند که با ایمان منتقل گردید، چون با خدا راه می‌رفت و عبرانیان ۷:۱۱ درباره نوح سخن می‌گوید که با ایمان، با خدا و برای خدا کار کرد. پرستش با ایمان عالی‌ترین عملکرد روح انسان است. تنها هنگامی که در روح و راستی پرستش می‌کنیم (مانند هابیل)، می‌توانیم با خدا راه برویم (مانند خنوخ) و با خدا کار کنیم (مانند نوح). بنابراین… «بیایید با اخلاص قلبی و اطمینان کامل ایمان به حضور خدا نزدیک شویم، در حالی که دل‌هایمان را از هر احساس تقصیر زدوده و بدن‌هایمان با آب پاک شسته شده است» (عبرانیان ۲۲:۱۰).
