ناجی ابی هاشم

اگر در سال ۱۹۸۵ مجبور می‌شدید ازخیابان‌های بیروت عبور کنید و یا در سال 1994 گذارتان به خیابان‌های شهر ووکووار(Vukovar) کروواسی می‌افتاد، شاهد ویرانی شدید و مرگ می‌بودید و غم و اندوه عمیقی را احساس می‌کردید و آن روی تیره و پلید طبیعت انسان را می‌دیدید، اما اگر به قدس خدا وارد شویم، از عظمت و جلال و جبروت حضور الهی او یکّه خواهیم خورد. خودِ فکرِ وارد‌شدن به حضور خدای قادر مطلق باعث می‌شود که حسی از خوف و احترام، احساس وجد بی‌اندازه و اعتماد و ایمان قلبی تمام وجودمان را فرا بگیرد. نتیجه این مجموعه احساسات در غالب مواقع پرستش آگاهانه و اعلام سرسپردگی از سوی ماست.
بدین ترتیب روح ما به رغم همه شرایط نامطلوب، از آرامش پر می‌شود. استخوان‌هایمان با انرژی شارژ می‌شوند و دهانمان به رحمت خدا برای جهانی درحال احتضار گواهی می‌دهد.