ناجی ابی هاشم

طبیعت ما انسان‌ها به‌گونه‌ای است که دلمان می‌خواهد از رنج بگریزیم و از درد دوری نماییم. مکرراً دربارهٔ سختی زندگی گلایه می‌کنیم و در رؤیای زندگی بدون اندوه می‌باشیم، اما آیا این واقع‌گرایانه است؟ مثلی قدیمی در میدراش تهیلیم می‌گوید: «اگر زندگی را می‌خواهی، منتظر درد هم باش.» هنگامی که ما رنج می‌کشیم، اغلب خدا ما را با برکتی خاص غافلگیر می‌کند. اگرچه برخی مواقع به‌خاطر بلایی که به سرمان آمده ته دلمان می‌خواهیم سرزنشش نماییم، اما او آنقدر بزرگوار و فیاض است که میزان منحصر به فردی از فیض به ما عطا می‌فرماید. در نتیجه خودمان از قوتی که برای تحمل شرایط غیرقابل تحمل زندگی پیدا می‌کنیم، در شگفت می‌مانیم.
خواست خدا این است که به رنج‌های ما معنایی تازه ببخشد. جای هیچ تردید نیست که شخصیت ما با درد به بهترین شکل ممکن آب‌دیده می‌شود. سختی‌ها برای ارتقا‌دادن ما هستند، نه برای از پا در آوردنمان. بنابراین هرچه بیشتر سختی بکشیم درخشان‌تر و ناب‌تر می‌شویم، همچون پرتوهای خورشید پس از بارش باران.