یانگ ژانگ

زمانی که من الهیات تحصیل می‌کردم، کشیش چیا مدیر ما بود. مردی بسیار فروتن که خود را وقف دعا کرده بود. دعا به‌قدری جزئی از زندگی وی شده بود که همیشه و در هر شرایطی می‌توانستید از او تقاضا کنید تا برای موردی که نیازمند هستید برایتان دعا کند. یادم هست که یک بار با چند دانشجوی دیگر به دیدن وی رفتیم. در خلال گفتگویمان او بی‌اختیار چشمانش را بست و برای ما دعا کرد. همه ما در حضور او احساس خضوع و کوچکی می‌کردیم. این مرد، دعا کردن را به من آموخت، آن هم با روشی که دعا می‌کرد و نه با صحبت کردن درباره دعا. وقتی دعا می‌کرد، واقعاً به خدا وصل می‌شد، اما من این را هم آموخته‌ام که کشیش چیا آدم خاصی نبود. این خداست که خاص است. او برای خود سوگلی مخصوص ندارد. همه ما خوانده شده‌ایم تا دعا کنیم و با خدا در تماس باشیم. هرگاه به کشیش چیا فکر می‌کنم، این دعا بر زبانم جاری می‌شود: «خداوندا، دعا کردن را به من بیاموز».