دنیا جایی بسیار دشواری برای زندگی است. به هر طرف که رو می‌کنیم، با چالش‌ها، موانع و سختی‌های هرچه بیشتری مواجه می‌شویم. وقتی جایی زندگی می‌کنیم که به‌خاطر باورهای‌مان، نژادمان یا عوامل دیگر، تبعیض قائل می‌شوند، شرایط بدتر می‌شود. گاهی اوقات احساس می‌کنیم قرار نیست سختی‌ها هرگز به پایان برسند. در چنین لحظاتی، نمی‌دانیم که این نور انتهای تونل، دقیقاً کجاست. یعنی کی قرار است از این تونل تاریک خارج شویم؟ بعد سری بعدی سختی‌ها از راه می‌رسند و احساس می‌کنیم که محکوم به شکستیم. شاید بهتر باشد تسلیم سرنوشت شویم، درست است؟
حتماً یوسف، پسر یازدهم یعقوب هم چنین احساسی را داشت. او پسر خوبی برای پدرش بود. اما تنها اشتباهش، غرورش بود. پدرش هم در این موضوع سهیم بود و با دادن یک کت خاص و فاخر به او، باعث شد که او احساس کند از همه مهم‌تر است. پس برادرانش چه می‌شدند؟ آنها که کت خاصی هدیه نگرفته بودند! به‌این‌ترتیب، حسادت‌ها شروع شد. برادران چه‌کار کردند؟ آنها یوسف را درون چاهی عمیق انداخته و سپس، او را به بردگی فروختند و در نهایت نیز به زندان افکنده شد. در آن وضعیت، یوسف قطعاً ناامید شده بود و احساس می‌کرد که محکوم به شکست است. او به هر سو که رو می‌کرد، با سختی‌های بیشتری مواجه می‌شد. اهمیتی هم نداشت که اوضاع چقدر خوب یا بد به‌نظر برسد.
همین‌طور که با یوسف ۱۷ ساله آشنا می‌شویم، می‌توانیم با او همدردی کنیم، درست است؟ ما نیز چنین احساسی را داشته‌ایم. ما هم چنین یأس و نومیدی‌ای را تجربه کرده‌ایم. اما بیایید در اینجا متوقف نشویم. وقتی به مطالعۀ داستان یوسف ادامه می‌دهیم، می‌بینیم که خدا هم در زمان‌های خوشی و هم در زمان‌هایی که اوضاع برای او بسیار وخیم شد، در کنارش ماند. از آن بهتر اینکه خدا از تمام این بدی‌ها استفاده کرد تا یوسف را به‌جایی که برای او در نظر گرفته بود، برساند. خدا او را در مرکز حکومت مصر قرار داد و فرمانروای همه‌چیز ساخت تا بتواند برای گرسنگان بسیاری که به‌خاطر قحطی شدید و طولانی در آینده به مصر می‌آمدند، تدارک ببیند. ما چه خدای فوق‌العاده‌ای را خدمت می‌کنیم!
می‌بینید، خدا برای هر چیز، هدفی دارد. خدا در همۀ اتفاقات اطرافمان هدفش را به اجرا می‌رساند، یعنی خیریت کسانی که او را دوست می‌دارند. با این امید و آگاهی می‌توانیم به راه خود ادامه بدهیم! کودکان ما نیز به این امید نیاز دارند تا بتوانند ادامه بدهند. آنها نیز با سختی‌ها مواجه می‌شوند. قطعاً سختی‌های آنها در مقایسه با سختی‌های ما کوچک به‌نظر می‌رسند، اما این سختی‌ها به همان اندازه برای آنها بزرگ است که سختی‌های ما برای ما. آنها نیز باید بدانند که تنها نیستند. باید بدانند که خدا از این سختی‌ها برای خیریتشان استفاده می‌کند. آنها با این آگاهی که خدا در کنارشان است و از تمام این وقایع هدفی دارد، مجهزتر می‌شوند تا با پایداری به راه خود ادامه داده، خیریتی را که خدا حقیقتاً برای ایشان برنامه‌ریزی کرده ببینند! باشد که با تعلیم امروز، این حقیقت برای‌شان ملموس‌تر شود.
و هیچ آینده‌ای پیش روی‌شان نیست. این کودکان در تکرار خطاهایی که مرتکب می‌شوند، گرفتار آمده و قلدرهای دور و برشان نیز از نگه‌داشتن آنان در چنان وضعیتی، بسیار خوشحال خواهند بود.
بیایید این قلدری‌ها را متوقف کنیم! بیایید به کودکان خود امیدی را ببخشیم که سزاوارش هستند و به آن نیاز دارند! ما نباید دیگر ناامیدی و شکست را به خورد آنها بدهیم! در عوض، بیایید دربارۀ خدای یعقوب و عیسو به آنها تعلیم دهیم. به آنها فرصت بدهیم که خدایی را ببینند و بشناسند که تحت هر شرایطی عاشق آنهاست. بیایید الگویی از محبت خدا باشیم و بدون قید و شرط، دوباره آنها را در خانوادۀ خدا بپذیریم. خدا می‌خواهد آنها بدانند که او دوستشان دارد و امیدی برای‌شان وجود دارد. بیایید ابزاری باشیم که خدا برای رساندن این پیام به کودکان از آن استفاده می‌کند. آنها لیاقتش را دارند و بیشترشان نیز شدیداً نیازمند شنیدن آن هستند. شاید این تنها چیز مثبتی باشد که امروز می‌شنوند!