آیا تا کنون اتفاق افتاده که وقتی به مقداری پول نیاز دارید به همان اندازه به دست شما برسد؟ آن‌هم کاملاً تصادفی؟ آیا خدا امروزه هم می‌تواند به روش‌ها و طریق‌های مختلف در زندگی ما عمل کند؟ جواب این سؤالات را در قسمت قبل بیابید.
ده‌یک: آیا وقت و استعدادهای من به حساب می‌آیند؟
مفهوم ده‌یک –اختصاص‌دادن یک‌دهم از درآمد خود برای خدا و پرداخت آن به کلیسا– با حمایت خدا از قوم خود ارتباط دارد. اگرچه در هیچ قسمتی از عهد جدید به‌طور مشخص با چنین حکمی برخورد نمی‌کنیم که خداوند چنین می‌گوید شما باید یک‌دهم از مازاد درآمد خود را به یهوه اختصاص بدهید، اما صاحب‌نظران کتاب‌مقدس معتقد هستند که از زمان ابراهیم چنین حکمی بوده است و شواهد متعددی وجود دارند که نشان‌دهندهٔ پرداخت ده‌یک از آن زمان به بعد هستند. بنابراین، ده‌یک چیزی نیست که تصادفی یا دل‌بخواهی به‌وجود آمده باشد. ده‌یک از دیرباز به‌عنوان قانون روحانی شناخته شده بود و با برکات خدا مرتبط می‌شد.
موضوع ده‌یک برای اولین بار در کتاب پیدایش ۱۴:۲۰ و در ارتباط با ابراهیم (که نام او در آن موقع هنوز ابرام بود) مطرح می‌شود. ابراهیم بعد از شکست‌دادن ربایندگان لوط و خانواده‌اش در مسیر بازگشت با کاهن خدای تعالی روبه‌رو می‌شود و آن کاهن ابراهیم را برکت می‌دهد. پس از این برکت می‌خوانیم که ابراهیم «او را از هر چیز ده‌یک داد». همچنین، در فصل ۲۸ کتاب پیدایش، یعقوب نوهٔ ابراهیم را می‌بینیم که در قبال برخورداری از برکت و حمایت خداوند می‌گوید: «و آنچه به من بدهی ده‌یک آن را به تو خواهم داد.» در زمان موسی، پرداخت ده‌یک به صراحت مورد تأکید قرار گرفته است: «و تمامی ده‌یک زمین… از آن خداوند است و برای خداوند، مقدس می‌باشد… و تمامی ده‌یک گاو و گوسفند… برای خداوند، مقدس خواهد بود.» (لاویان ۲۷:۳۰ و ۳۲) مقدس‌بودن ده‌یک برای خداوند، به ما نشان می‌دهد که همه چیز در نهایت از جانب خداست و تنها او سزاوار حرمت و ستایش است.
آیا ده‌یک صرفاً به پول و منافع مادی تعلق می‌گیرد؟ آیا وقت و استعداد ما نیز شامل آن می‌شود؟ چون خدا خالق همه چیز است آیا وقت ما هم به او تعلق دارد یا از آن خودمان است؟ هر دو جنبه درست است. خدا به ما ارادهٔ آزاد عطا کرده است و می‌توانیم از وقت خود به‌نحوی که می‌خواهیم استفاده کنیم، اما از همان ابتدای خلقت، او یک روز مشخص در هفته –روز سبت– را برای ما تعیین کرد تا در آن روز وقت خود را به او اختصاص بدهیم. این امر می‌تواند در حکم ده‌یک وقت ما به خدا باشد. وقت‌دادن به خدمت خدا، ده‌یک وقت و استعداد ماست. خدا انتظار دارد که از هر آنچه به ما داده است –برکات، عطایا و زمان– علاوه بر انجام امور خود، در راستای متحقق ساختن کار او نیز استفاده کنیم چرا که «ایمان بدون عمل، بی‌ثمر است» (یعقوب ۲:۲۰).
من فقط یک نوجوان هستم: خدا از من چه توقعی دارد؟
آیا پرداخت ده‌یک یا چگونگی پرداخت آن اختیاری است؟ شاید فکر کنید که خدا مقدار کمتر از ده درصد را هم قبول می‌کند. مثلاً این‌گونه استدلال کنید که من استطاعت پرداخت ده‌یک کامل را ندارم، چون به سختی می‌توانم نیازهای اولیهٔ خودم را تأمین کنم. خدا از آن هدیه‌ای خشنود می‌شود که با آزادی و رضایت قلبی پرداخت شود، اما در هیچ قسمتی از کتاب‌مقدس نمی‌بینیم که ده‌یک اختیاری باشد. قوم خدا بارها و بارها در حفظ این عهد کوتاهی کرده‌اند. کتاب‌مقدس نشان می‌دهد که داوری خدا بر قوم برگزیده او به‌صورت جنگ نازل می‌شد؛ چون آنها در حفظ این مورد و رعایت سایر احکام خدا کوتاهی و سهل‌انگاری می‌کردند. بنابراین، ده‌یک باید از نظر خدا یک مسئلهٔ جدی باشد. همچنین، باید به این نکته توجه داشت که هر وقت قوم اسرائیل توبه می‌کرد و اطاعت از احکام خدا –به‌خصوص ده‌یک– را بار دیگر از سر می‌گرفت، خدا ایشان را از هر جهت برکت می‌داد و آرامی و صلح ایجاد می‌کرد.
کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که برکات خدا در زمینهٔ مالی، سلامتی و صلح ارتباط تنگاتنگ با ده‌یک دارد. در آخرین کتاب عهد‌عتیق، خدا از زبان ملاکی نبی به قوم خود هشدار می‌دهد که در پیروی از احکام شریعت موسی کوتاهی کرده‌اند و به‌طور خاص در مورد ده‌یک به ایشان تذکر می‌دهد: «آیا انسان خدا را گول بزند؟ اما شما مرا گول زده‌اید و می‌گویید در چه چیز تو را گول زده‌ایم؟ در عُشرها و هدایا. شما سخت ملعون شده‌اید، زیرا که شما یعنی تمامی این امت مرا گول زده‌اید. تمامی عُشرها را به مخزن‌های من بیاورید تا در خانهٔ من خوراک باشد و یهوه صبایوت می‌گوید مرا به این‌طور امتحان نمایید که آیا روزنه‌های آسمان را بر شما نخواهم گشاد و چنان برکتی بر شما نخواهم ریخت که گنجایش آن نخواهد بود؟» (ملاکی ۸:۳-۱۰)
آیا قوم اسرائیل در طول قرن‌هایی که خدا تا زمان تولد مسیح سکوت کرده بود، این سخنان را در خاطر خود تکرار می‌کردند؟ شاید. شاید هم کلام خدا به‌دست فراموشی سپرده شده بود تا زمانی که کلیسا متولد شد. مسیحیان قرن اول که شمار زیادی از آنها را یهودیان تشکیل می‌دادند، سخاوتمندانه از مال و دارایی خود -خیلی بیشتر از ده‌یک آن– برای رشد و بنای کلیسا می‌پرداختند، درست همان‌طور که نیاکان ایشان در راه ساخته‌شدن هیکل با خوشحالی پرداخته بودند. سخنان خداوند عیسی را در لوقا ۱۲:۴۸ به‌یاد داشته باشید که فرمود: «هر که به او بیشتر داده شود از او بیشتر نیز مطالبه خواهد شد.» زمانی که عیسی آمد تنها بر ضرورت ده یک تأکید کرد.
