چه نیازی به تکلم به زبان‌ها بود؟ کتاب اعمال رسولان با چه هدفی نوشته شده است؟ برای دانستن جواب، قسمت پیشین را مطالعه کنید.
زبان‌ها در اول قرنتیان ۱۲-۱۴
اینک نوبت آن رسیده است که مسئلهٔ زبان‌ها را در اول قرنتیان فصل‌های ۱۲-۱۴ مورد بررسی قرار دهیم. این بخش، در کنار اعمال رسولان، یگانه بخشی است که به‌طور مستقیم به موضوع زبان‌ها می‌پردازد. اما همان‌گونه که قبلاً اشاره کردیم، در این بخش مسئلهٔ زبان‌ها نه به‌عنوان نشانهٔ تعمید به روح‌القدس، بلکه به‌عنوان یکی از عطاهای روح‌القدس مطرح است، عطاهایی که باید طلبید و روح‌القدس آنها را بر حسب صلاح‌دید خود میان ایمانداران توزیع می‌کند (اول قرنتیان ۱۲: ۷، ۱۱؛ عبرانیان ۲: ۴).
پولس رسول، رسالهٔ اول به قرنتیان را در پاسخ به برخی از سؤالاتی که مسیحیان قرنتس طی نامه‌ای مطرح کرده بودند، نیز با شنیدن گزارشی که آورندگان نامه به او داده بودند، نوشت. او در فصل‌های ۱۲-۱۴ به یکی از مشکلات موجود در کلیسای قرنتس می‌پردازد و به آن پاسخ می‌دهد. گویا مشکل کلیسای قرنتس این بوده که برای عطای تکلم به زبان‌ها بیش از حدِ لازم اهمیت قائل بودند و فقط آنانی را روحانی می‌شمردند که از این عطا برخوردار باشند.
در پاسخ، پولس نخست شرح می‌دهد که:
– همهٔ عطاها از روح‌القدس است (۱۲: ۱-۱۲). عطاهای مختلفی وجود دارند و چند مورد از آنها را نام می‌برد (۱۲: ۱-۱۲)؛
– کلیسا همچون بدن است که اعضای مختلف دارد (۱۲: ۱۳-۲۷). در کلیسا نیز هر عضوی عطایی خاص از روح‌القدس دارد. همان‌طور که هیچ عضوی در بدن نمی‌تواند به اعضای دیگر بی‌نیاز باشد، در کلیسا نیز هیچ عضوی نمی‌تواند بگوید که به عطای عضوی دیگر نیاز ندارد؛
– همه از یک عطای واحد برخوردار نیستند (۱۲: ۲۸-۳۰). پولس به چند عطای دیگر اشاره کرده، می‌فرماید که برای مثال، همه رسول نیستند، همه معلم نیستند و همه عطای زبان‌ها را ندارند. هر کس عطای خاصی دارد؛
– اما با وجود همهٔ این عطاها، طریق برتری وجود دارد (۱۲: ۳۱). این طریق برتر، همانا محبت است (۱۳: ۱-۷)؛
– همهٔ عطاها در آن روز که کامل ظاهر شود، متوقف خواهند شد(۱۳: ۸-۱۳). آنچه باقی می‌ماند، محبت است و ایمان و امید. در مقابل اینها، عطاها اموری بچگانه می‌نمایند؛
– اما اگر علی‌رغم همه اینها، مسیحیان قرنتس برای عطاهای روحانی چنین غیرتی داشتند، لازم بود آنها عطاهای دیگر را نیز بطلبند مانند نبوت و ترجمه زبان‌ها، نه فقط عطایی همچون تکلم به زبان‌ها که فقط باعث بنای شخصی است و حضار در کلیسا قادر به درک آن نیستند. اگر ایشان در فهم، بالغ بودند، خودشان این امر را تشخیص می‌دادند (۱۴: ۱-۲۵)؛
– در کلیسا همهٔ عطاها باید با نظم و ترتیب و شایستگی به‌کار روند. افراد باید عطای خود را کنترل کنند تا نوبت به همه برسد؛ خصوصاً اگر کسی به زبانی سخن می‌گوید، اگر ترجمه نمی‌شود، شخص باید سکوت اختیار کند (۱۴: ۲۶-۳۳ و ۳۹-۴۰).
نتیجه‌گیری از این سه فصل
– زبان‌های مورد اشاره در این سه فصل، با زبان‌های مذکور در اعمال رسولان فرق دارد. این زبان‌ها عطایی هم‌ردیف با عطاهای نبوت و شفا و معجزات و مکاشفه و غیره است که نه به‌عنوان نشانه، بلکه برای بنای ایمانداران دیگر (کلیسا) از سوی روح‌القدس و طبق ارادهٔ او عطا می‌شوند. درضمن، قابل درک نیز نیستند (۱۲: ۷-۱۱؛ ۱۳: ۱-۲؛ ۱۴: ۲-۵، ۱۳، ۱۶-۱۹، ۲۸)؛
– زبان‌ها فقط و فقط یکی از عطاها است، نه مهم‌ترین آنها (۱۲: ۱-۲۷)؛
– نباید در مورد اهمیت زبان‌ها افراط کرد (۱۴: ۵-۲۵)؛ زیرا همهٔ عطاها مورد نیاز کلیسا است (۱۲: ۱۴-۲۷)؛
– عطاهای فوق‌طبیعی روح‌القدس بسیار هستند و محدود به نُه عطای مذکور در ۱۲: ۸-۱۰ نیستند. در ۱۲: ۲۸ و ۱۴: ۲۷ و نیز در رومیان ۱۲: ۴-۸، نام عطاهای بیشتری را می‌یابیم؛
– عطاها را روح‌القدس طبق صلاح‌دید خود و برای بنای کلیسا عطا می‌کند (۱۲: ۷، ۱۱، ۱۸)؛
– هدف از همهٔ عطاها این است که کلیسا بنا شود، نه آنکه شخصی که عطا را دارد، شاد شود یا احساس برکت‌یافتن یا روحانی‌بودن کند، یا احیاناً فخرفروشی کند و مغرور شود، یا آن را برای برگزاری نمایش در جلسات به‌کار ببرد(۱۲: ۷، ۱۱، ۱۴-۲۷؛ ۱۴: ۵-۶، ۱۲، ۱۹، ۲۶)؛
– در کلیسای قرنتس، همه به زبان‌ها سخن نمی‌گفتند (۱۲: ۲۸-۳۰)؛
– زبان‌ها فقط باعث بنای فرد است نه کلیسا (۱۴: ۲-۶)؛
– در جلسات کلیسایی، اگر کسی به زبان‌ها سخن گوید، ولی خودش یا شخص دیگری نتواند آنها را ترجمه کند، او باید سکوت اختیار کند و با خود و با خدا سخن گوید (۱۴: ۲-۶؛ ۲۸)؛
– افراط در توجه به عطاهای فوق‌طبیعیِ روح‌القدس گویا عملی است طفلانه! (۱۳: ۱۱-۱۲). به‌جای آن بهتر است بر محبت تأکید کرد (۱۳: ۱-۱۱ و ۱۳)؛
– در کلیسای قرنتس، به‌هنگام کاربرد زبان‌ها، بی‌نظمی و هرج‌و‌مرج به‌وجود می‌آمد. اما کاربرد همهٔ عطاها باید با نظم و شایستگی باشد و باعث اغتشاش در جمع ایمانداران نگردد؛ به این منظور، ایمانداران باید عطای خود را کنترل کنند (۱۴: ۳۲-۳۳ و ۴۰).
