در مقالهٔ قبلی ضمن تعریف اتحاد، به این نکته اشاره شد که اتحاد به معنای شبیه‌به‌هم‌شدن نیست. وقتی ما درک درستی از مفهوم اتحاد داشته باشیم، نوع نگاه‌مان به یکدیگر و انتظاراتمان از هم نیز واقع‌بینانه‌تر خواهد بود. همچنین، باعث می‌گردد که به‌جای حسادت و رقابت برای رسیدن به جایگاه یکدیگر، نقش مهم و ارزشمند خودمان را پذیرفته و دیگران را نیز تشویق و حمایت نماییم. در همین مسیر، به نمونه‌هایی در کلام خدا اشاره خواهیم کرد که نشان می‌دهند نقشه و برنامهٔ خدا برای هر یک از ما شبیه به دیگری نیست، بلکه از هر شخص دعوت مخصوصی به‌عمل آمده است.
در انجیل یوحنا باب ٢١ آیات ٢٠-٢١، می‌خوانیم که پطرس از عیسی مسیح دربارهٔ سرنوشت یوحنا سؤال می‌کند و در آیهٔ بعد عیسی به او پاسخ می‌دهد: «اگر بخواهم تا بازگشت من باقی بماند، تو را چه؟ تو از پی من بیا.» نمونهٔ دیگر پطرس است. خدا در رؤیا به او نشان می‌دهد که مأموریتش در بین غیریهودیان خواهد بود و در آن مسیر؛ خدمت او را برکت می‌دهد. استیفان هم که مردی پُر از ایمان و روح‌القدس بود (اعمال رسولان ۶: ۵)، برای خدمت غذادادن به مردم انتخاب شد. چرا استیفان از این موضوع شکایت نکرد یا دلخور نشدکه شخصی مانند او که پُر از فیض و قدرت بود و معجزات و آیات عظیم در میان قوم به ظهور می‌آورد (اعمال رسولان ۶: ٨)، باید در قسمت پخش غذا خدمت کند و آن رسولان خدمت تعلیم را بر عهده داشته باشند (۶: ۴)؟ چه چیز باعث شد که او به خدمت و نقش بقیهٔ خادمین حسادت نکند؟
استیفان یاد گرفته بود که حتی اگر یک لیوان آب به شخصی بدهد، عیسی را خدمت کرده است. می‌توان گفت استیفان با داشتن روحیهٔ همکاری و فروتنی، نسبت به آنچه به او سپرده شده بود، امین بود. او از داشتن نقشی هر چند به‌ظاهر کوچک در بدن مسیح خوشحال بود. به‌نظر من، اگر چه خدمت او غذادادن به مردم بود، ولی خدا فروتنی او را ارج گذاشت و او را شاهدی قرار داد تا در شورای یهود بشارت کلام خدا را اعلان کند.
حالا چند لحظه به این فکر کنید که اگر استیفان با دلخوری، حسادت و رقابت نسبت به بقیهٔ برادران عمل می‌کرد، چه نتیجه‌ای به‌همراه داشت؟ مطمئناً علاوه بر اینکه این برکات را از دست می‌داد و در خدمت خود ثمربخش نمی‌بود، در خدمت دیگران هم خلل ایجاد می‌کرد.
عزیزان، آیا ما از نقشی که در کلیسا داریم خوشحال هستیم؟ حتی اگر فقط لبخند و آغوش ما باعث تسلی و دلگرمی دیگران باشد؟ یا حتی اگر کلامی تشویق‌آمیز باشد و افتاده‌ای را بلند کند؟ یا حتی اگر فقط در خلوت خود برای موضوعات مختلفی که ایمانداران در کلیسا با آن روبه‌رو هستند دعا کنیم؟ یا حتی اگر از لحاظ مالی نیازمندان کلیسا را برکت دهیم؟ یا حتی اگر در خانهٔ خود پذیرای ایمانداران برای برپایی جلسات باشیم؟ یا حتی اگر…
آیا برای خدمتی که بقیهٔ اعضای کلیسا انجام می‌دهند، خوشحال هستیم و برای وسعت و برکت خدمتشان دعا می‌کنیم؟ اگر در سازمان‌های مختلف مسیحی خدمت می‌کنیم، آیا برای برکت خدمات یکدیگر، یافتن طریق‌هایی برای خدمت مفیدتر و چالش‌هایی که می‌توانند وجود داشته باشند، دعا می‌کنیم؟ آیا از پیشرفت و موفقیت یکدیگر شاد می‌شویم؟ و سؤالات دیگری که ما را بر آن می‌دارد که همسایهٔ خویش را همچون خویشتن محبت کنیم. محبت به یکدیگر، زنجیرهٔ دوستی و اتحاد را محکم‌تر می‌کند تا فقط نفع خود را طالب نباشیم، بلکه در پی ملکوت خدا باشیم.
عزیزان، شرایط فعلی (به‌خاطر ویروس کرونا) فرصت خوبی است برای تأمل بیشتر و ارزیابی نوع روابطمان. همان‌طور که کلام خدا به ما می‌گوید ما نور و نمک هستیم، باشد که در کلیسای مسیح این اتحاد و روحیهٔ همکاری؛ همانند نوری در این دنیای سقوط کرده باشد تا سرمنشأ آن شناخته شده، انسان‌ها به سمت او بیایند.
