در مقالهٔ قبلی به نقش و سهم ما در یکدلی و سازگاری با یکدیگر اشاره کردیم. بر طبق آیات کلام خدا، ما در این مسیر تنها نیستیم، بلکه حضور خدا در میان ما نقشی فعال و عمل‌کننده دارد و این باعث امید و شادی است.
کیفیت و نوع رابطهٔ شاگردان با یکدیگر بعد از پنطیکاست، متفاوت‌تر از قبل به چشم می‌آید. شاید قبل از آن، توجه آنها بیشتر بر حضور عیسی مسیح، تعالیم و عملکرد او بود تا بر روابطشان با یکدیگر. یکی از اتفاقاتی که بعد از پنطیکاست شاهد آن هستیم، زندگی مشترک ایمانداران و یکدلی آنها است. (اعمال رسولان ٢: ۴٢- ۴٧) در این آیات به شراکت ایمانداران در همه چیز با یکدیگر، توجه به نیازهای هم، پرستش‌های دسته جمعی و… اشاره شده است. مواردی که تا قبل از آن به این شکل نبود. آیهٔ آخر دو نکتهٔ مهم را بیان می‌کند که در مقالات قبلی (یوحنا باب ١٧: ٢۳) هم به آن اشاره شد: یکی احترام و عزتی است که مردم برای آنها قائل بودند و دیگری، افزوده‌شدن هر روزهٔ نجات‌یافتگان به جمع آنها که هر دو ثمرهٔ اتحاد و یکدلی است. می‌توان این‌گونه توضیح داد که حضور، قدرت و عملکرد روح‌القدس در بین شاگردان و همکاری و اطاعت آنها، به محقق‌شدن دعای عیسی انجامید.
اگر به‌یاد داشته باشید، در مقالهٔ سوم به سؤال پطرس از عیسی مسیح در مورد آینده‌ای که انتظار یوحنا را می‌کشید، اشاره کردیم (یوحنا٢١: ٢١-٢٢). گفتیم که گویی پطرس کنجکاوانه می‌خواست از نوع خدمت و سرنوشت یوحنا باخبر باشد و شاید این بوی رقابت و مقایسه می‌داد. اما در باب ۳ اعمال رسولان، پطرس و یوحنا را در کنار هم می‌بینیم که لنگ مادرزادی را در نام عیسی مسیح شفا دادند، در کنار هم به اعلام پیام نجات در حضور جماعتی از مردم پرداختند، با هم به شورا برده شدند و مورد تهدیدات بسیار از جانب کاهنان و مشایخ قرار گرفتند و بعد از برگشت نزد بقیه شاگردان و بیان اتفاقات، در دعای متحد به حضور خدا ایستادند. در تمامی این قسمت‌ها کار عظیم روح‌القدس را می‌توان در هر دوی آنها و در رابطه‌شان با هم دید که چگونه در یک سنگر برای جلال اسم خدا ایستادند. این اتحاد دشمنان انجیل را نیز به شگفت می‌آورد.
داشتن خصوصیاتی که در روابط خود با دیگران حائز اهمیت است، تحت عنوان ثمرات روح در غلاطیان ۵: ٢٢ نوشته شده است و این نشان می‌دهد که ما به تنهایی نمی‌توانیم در روابط خود ثمربخش باشیم و باید هر چه بیشتر خود را به خداوند بسپاریم تا روح او در ما عمل کند. باید از‌خود‌خالی‌شدن و مصلوب‌کردن نفس را تمرین کنیم. آنگاه از زوایای مخفی وجودمان آگاهی پیدا خواهیم کرد و نسبت به دیگران فیض بیشتری نشان خواهیم داد. روح‌القدس، روح راستی است، وعدهٔ پدر، مددکار و پشتیبانی که جهان او را نمی‌شناسد؛ اما ما او را می‌شناسیم و در ما ساکن است، یاوری که ما را به جمیع راستی هدایت می‌کند، تسلی‌دهنده‌ای که همواره با ماست و آمده است تا محبت پدر و پسر را آشکار نماید. با چشیدن و درک عمیق‌تر این محبت، قوت می‌یابیم تا تمایلات نفس (غلاطیان ۵: ١٩-٢١) که به ارتباطات ما آسیب‌های جدی می‌زند را به‌جا نیاورده، در ثمرات روح رشد کنیم.
یکی از ثمرات روح‌القدس محبت است و جالب است که در باب ١۳ اول قرنتیان، محبت به‌عنوان عالی‌ترین عطیه معرفی شده است. شاید در ظاهر و از نگاه ما این‌گونه به‌نظر نیاید، اما ارزشی بیش از سخن‌گفتن به زبان‌ها، نبوت، ایمان، کلام علم و صدقه‌دادن به آن اختصاص داده شده است. وقتی تعریف محبت در این باب را مورد مطالعه قرار می‌دهیم، این حقیقت را معترف می‌شویم که داشتن چنین محبتی خارج از ظرفیت و توان ماست و فقط کار روح خدا در ما می‌تواند چنین ثمری داشته باشد که بتوانیم چنین دیگران را محبت نماییم.
عزیزان می‌توانیم هر یک از خصوصیاتی که در مورد محبت از آیات ۴-٨ عنوان شده است را روی یک کاغذ جداگانه بنویسیم و روی میز کار، دیوار اتاق، روی یخچال و هر جای دیگری که جلوی چشمانمان باشد، چسبانده و هر روز در مورد یکی از آنها تفکر کنیم و ببنیم در هر قسمت چه قدم عملی‌ای می‌توانیم برداریم. همچنین، دعا کنیم تا خدای محبت از طریق روح قدوسش ما را در این مسیر بتراشد، ظرفیت‌های ما را بزرگ‌تر سازد، روحیهٔ بخشش و گذشت را در ما بیشتر کند و ارتباطات ما را برکت دهد.
عزیزان! بیایید با فروتن‌شدن زیر دستان خداوند، حضور او را در روابطمان با دیگران بطلبیم و در پی محبت بکوشیم تا ثمرات آن باعث شادی و خوشی دل ما و جلال نام خداوند گردد.
