ایام روزه
در سال ۱۹۷۳ کتابی به نام «عیسی، یهودیِ واقعی» در محافل دانشگاهی سروصدا به پا کرد. کتاب که نویسنده‌اش یک چهرهٔ دانشگاهی یهودی به نام «گِسا وِرمیس» بود، به شیوه‌ای پُرحرارت و برانگیزاننده، عیسی را قاطعانه در جایگاه بافت اصلی یهودی‌اش قرار داد. برای بسیاری، این کتاب روشنگر بود و برداشت‌ها را تغییر داد. دیگر ممکن نیست به عیسایی جدا و فراتر از فراز و نشیب‌های فرهنگ و تاریخ فکر کنیم. طبق استدلال کتاب، اگر بخواهیم درک خود را از عیسی عمیق‌تر کنیم، بایستی یهودی‌بودنِ او را جدی بگیریم.
حال فرض کنید می‌شد با زمان بازی کرد و گِسا وِرمیس را به مهمانی شام کوچکی بُرد که در آن روبه‌رویش نویسندهٔ نامه به عبرانیان نشسته بود. ممکن بود همان‌جا سر کباب گوساله بحث و گفتگو شود. این امر می‌توانست به‌طور دلپذیری به مهیج‌شدن شب کمک کند، مخصوصاً چون خود نویسندهٔ نامه به عبرانیان یهودی بود و نامه را برای هم‌کیشان یهودی‌اش می‌نوشت که در آستانهٔ ترک باورهای مسیحی خود بودند.
خط حملهٔ نویسندهٔ نامه به عبرانیان آنجا بود که عیسی را در بافت یهودی منطقه‌ای قرار نداد، بلکه نشان داد که عیسی اهمیتی نامتناهی و لایزال دارد. دوباره آیات فصل ۱ عبرانیان را با دقت بخوانید و هنگامی که شهامت الهیاتی نویسنده باعث شد نفس‌تان بند بیاید، صبر کنید. زبان او مستحکم است و مفاهیمش عظمتی شکوهمند دارند، همچون طنین شیپورها و غرش رعدآسای طبل‌ها.
یک پرسش: آیا زبان شما هنگامی که از خدا سخن می‌گویید، آن‌قدر که باید شکوهمند است؟
