انجیل متی جدیتی خاص دارد. مَثَل جشن عروسی در این بخش را با مَثَل ضیافت بزرگ انجیل لوقا مقایسه کنید (لوقا ۱۴:۱۵-۲۴). در انجیل لوقا، تقریباً نوعی حس طنز در بهانه‌ها و نتیجهٔ مَثَل وجود دارد. اما تصویر انجیل متی تاریک‌تر و دلگیرتر است. مهمانان با خادمان بدرفتاری کرده بودند پس پادشاه از آنان انتقام گرفت. این مَثَل با جشن به پایان نمی‌رسد، بلکه با مهمانی طردشده که به تاریکی بیرون افکنده شد، پایان می‌یابد.
کلیسای متی نیز مانند بیشتر کلیساهای امروزی در سرتاسر جهان، دورانی از آزار و رنج عمیق را به خود دیده بود. این رنج، لحن روایت این انجیل و همین‌طور، این حقیقت را که شاگردی تمام وجودمان را می‌طلبد، شکل داده است. ما به فیض خدا پاسخ می‌دهیم، اما پاسخ ما باید بهترین چیزی باشد که می‌توانیم ارائه کنیم.
متی با لحن واضح خود، می‌خواهد این را هم به ما بگوید که نجات، مسئله‌ای بسیار مهم است و باید با جدیت در آن تعمق کرد. در این مَثَل، مهمانان دعوت خود را سبک انگاشتند و زندگی خود را مانند کاه، به‌راحتی بر باد دادند. قوم خدا خوانده شده‌اند تا جدی و مستحکم باشند.
در جهان و فرهنگی که برای طنز ارزش قائل است، خندیدن و تمسخر، برخلاف جدی و عاقل بودن، کار ساده‌ای است. اما هنگام روبه‌رو‌شدن با رنج و اندوه، این چیزی است که ایمان ما -و بلوغ مسیحی- از ما طلب می‌کند.
