امروز وقت بیشتری صرف کنید و این فصل را تا آخر بخوانید. در کتاب قرائت‌های کلیسایی، آیات ۳۱-۳۹ از قلم افتاده‌اند، زیرا فردا روز گرامیداشت حضرت پطرس است. بگذارید ذهن‌تان برای لحظاتی در شگفتی‌ها و جلال محبت خدا و هدف او برای خلقت آرام بگیرد.
دنیا شکوهمند است. انسان به شکلی بهت‌آور و شگفت‌انگیز آفریده شده است. اما آنچه در مقابل چشمان ما قرار دارد، چیزی نیست که خدا مد نظر داشت. مرگ و تباهی، ناله و درد و رنج بر دنیا چنگ انداخته است. زندگی ما نیز در اثر رنج‌ها، سختی‌ها، پریشانی و مرگ ضایع شده است.
اما داستان دنیا و بشر هنوز به‌طور کامل بر ما آشکار نشده است. پولس در ایمان و در امید، به‌خاطر عیسی و به‌واسطهٔ کار روح‌القدس در زندگی‌مان، ما را دعوت می‌کند تا به آینده بنگریم و زمان حال را با چشم‌انداز ابدیت ببینیم. «رنج‌های زمان حاضر در قیاس با جلالی که در ما آشکار خواهد شد، هیچ است.» (آیهٔ ۱۸) «خودِ خلقت نیز از بندگی فساد رهایی خواهد یافت.» (آیهٔ ۲۱) «هیچ چیز… قادر نخواهد بود ما را از محبت خدا… جدا سازد.» (آیهٔ ۳۹)
امید، رفیع‌ترین و قدرتمندترینِ همهٔ فضیلت‌هاست. هدف پولس در فصل هشتم رومیان، این است که امید را به جامعهٔ مسیحی بِدَمَد و آن را فروزان سازد، آن هنگام که در قعر مشکلات و ناامیدی به‌سر می‌بریم. ما از طریق نقشه‌ها و طرح‌های زیرکانهٔ خود راه به جایی نخواهیم برد، بلکه از طریق بازگشت به انجیل و دستیابی به دید و رؤیایی نو از کار خدا. این دید و رؤیا در دعا ثمر خواهد آورد، و در نهایت، در دگرگون ساختن دنیا.
