ایام روزه
دو موش در حالی که در رودخانه شناورند، گفت‌وگو می‌کنند. یکی می‌گوید: « باور کن دوست جوانم! هیچ چیز، مطلقاً هیچ چیز به اندازهٔ گشت‌زدن در قایق نمی‌ارزد!»
این جمله از کتاب همیشه محبوب «کِنِت گراهام» برای کودکان، «باد در بیدها»، بیانگر گرمایِ تابستان، استراحت و پیدا‌کردنِ کافه‌ای در همان نزدیکی، درست در وقت ناهار است… این چقدر با نامه به عبرانیان متفاوت است! اما موضوع منحرف‌شدن از مسیر جریان رود، دقیقاً همان چیزی است که نویسنده هنگام نوشتن دربارهٔ «منحرف‌شدن» از تعالیم پیشین در ذهن داشته.
باید به‌یاد داشته باشیم که این نوشته‌ای بلاغی است. یعنی قرار است که ما را از کرختی درآورد. در نظر گرفته شده است تا تکان دهد و یادآوری کند که منحرف‌شدن از باورهای بنیادین‌مان عواقبی دارد. اگر فیض حیات‌بخش انجیل به ما عرضه شده است و ما تصمیم گرفته‌ایم این هدیه را رد کنیم، از برکت منحرف خواهیم شد.
اما تهدید می‌تواند باعث احساس گناه شود، تأثیری از قبیل «باید سخت‌تر بکوشی» دارد. برای مسیحیان معتاد به کار، وقت‌گذراندن در قایق می‌تواند پادزهری ضروری برای احساس گناه باشد.
خودتان را کجای کار می‌بینید؟ به دلیل تنبلی در قایق وقت تلف می‌کنید، یا چون برای رها‌شدن از احساس گناه به زمان نیاز دارید، در آنجا وقت می‌گذرانید؟
