قوم خدا در مواقع بحرانی چگونه واکنش نشان می‌دهد؟ مزمورنگار برای رهایی دعا کرده، به دستی هدایت‌کننده تکیه و توکل می‌کند که در پس تازیانه‌های بی‌رحمانه و بوالهوسانهٔ تقدیر قرار دارد. می‌فرماید: «زمان‌های من در دستان توست؛ مرا از چنگ دشمنان و آزاردهندگانم برهان.» (مزمور ۳۱:۱۵).
استر، به‌همراه همکیشان یهودی خود که زندگی خود را در خطر می‌دیدند، و نیز تمام شهر شوش که در اغتشاش به سر می‌بُرد، با لحظه‌ای مواجه شد که باید تصمیمی حیاتی بگیرد. او اکنون که در جایگاهی منحصر‌به‌فرد و بس مهم قرار داشت، می‌بایست مشخص می‌کرد که به چه کسی وفادار است. اما استر به‌اندازهٔ کافی هوشیار بود که خطر هولناکی را که متوجه خودش بود تشخیص دهد و به همین جهت، بهترین راه برای پرهیز از مقررات پیچیده و بوالهوسانهٔ زندگی درباری را از نظر می‌گذراند.
جای تعجب است که کتاب استر حاوی هیچ اشارهٔ مستقیم و صریحی به خدا نیست. با این حال، در سرتاسر ماجراهای هولناک آن، عملکرد مشیّت الهی را حس می‌کنیم. فقط از طریق سنّتی آپوکریفایی (فصل ۱۴ از الحاقیهٔ یونانی به کتاب استر) است که پیش‌زمینهٔ دعایی قلبی و صادقانهٔ استر را می‌خوانیم که از طریق آن، این بانوی امین و وفادار، این زمان‌ها و لحظات را به‌دستِ خدا سپرد.
استر با شهامت روحانی و اخلاقی خود، به استقبال سرنوشت رفت و با تمام نیروی ناشی از همبستگی با همکیشان خود در روزه و دعا وارد صحنه شد تا دعوت منحصر‌به‌فرد خود را تحقق بخشد. تا امروز نیز یهودیان در جشن پوریم، در سیزدهم ماه «اَدار»، وفاداری چشمگیر او را تکریم می‌کنند.
