در ادامهٔ آخرالزمان کوچک متی، شاهد توصیف وضعیتی آکنده از ناامنی و خطری عظیم هستیم. آن «مکروه ویرانگر» که بر مکان مقدس بر پا می‌شود، به حادثهٔ بی‌حرمت‌ساختن معبد در سال ۱۶۷ ق.م. اشاره دارد که توسط پادشاه سلوکی، آنتیوخوس چهارم اِپیفانِس اتفاق افتاد. این تصویر آخرالزمانی، بارها تبدیل به موضوع تفسیرهای متعدد شد. این تصویر، در انجیل متی اهمیت مضاعفی پیدا می‌کند؛ زیرا در حقیقت، به خرابی کامل معبد که بعدها، یعنی در سال ۷۰ میلادی اتفاق افتاد، اشاره داشت. این مسئله برای عیسی بدیهی و مشخص بود، چرا که خدا زمانی که معبد اول ساخته می‌شد، در این مورد به سلیمان هشدار داده بود که: «اما اگر شما یا فرزندانتان از پیروی من روی گردانیده، فرامین و فرایض مرا که برای شما مقرر کرده‌ام، نگاه ندارید… این خانه به توده‌ای ویران بدل خواهد شد.» (۱پادشاهان ۹:۶،۸)
آن اطمینان گذشته دیگر اینجا وجود ندارد، بلکه فضایی پرتنش حاکم شده و تهدید، جدی است. عیسی نیز دوباره به شاگردان هشدار می‌دهد که به‌دنبال نشانه‌ها نباشند، چرا که در زمان ترس و بلاتکلیفی، معلمان و انبیای دروغین آماده خواهند بود تا به‌عنوان قهرمان، قدم در این خلأ امنیتی بگذارند. این انبیای دروغین می‌توانند آن‌قدر قانع‌کننده به‌نظر برسند که حتی «برگزیدگان» نیز در خطر فریب آنان قرار گیرند.
با وجود افزایش تدریجی تنش در این روایت، درسی که باید فرا بگیریم، با تعالیم قبلی عیسی همخوانی دارد: به هیچ مکان یا مالی وابسته نباشید، زیرا ممکن است در یک لحظه مجبور به رها کردن آن شوید. دانشمند کتاب‌مقدس، یوجین بورینگ در صفحهٔ ۴۴۳ از جلد ۸ «کتاب‌مقدس مفسرین جدید» (New Interpreter’s Bible) می‌گوید: «جامعهٔ پراکنده و فراری، همان جامعهٔ آماده و در حال بشارت است.» حال، گردآوری دوبارهٔ این جامعه و زمان‌بندی آن واقعه، وعده و مسئولیت خداست.
