ایام روزه
با عیسی همه چیز غیرقابل‌پیش‌بینی است. در زمان و فرهنگ کاملاً متفاوتِ ما، و به‌خاطر آشنایی با واقعۀ ملاقات عیسی با زن سامری بر سر چاه، شاید نتوانیم تکان‌دهنده‌بودنِ آن را در زمان وقوعش درک کنیم. عیسی آشکارا با دو حد‌و‌مرز درگیر می‌شود و آنها را می‌شکند: مرز میان قوم برگزیده (یهودیان) و ردشدگان (سامریان)، و مرز میان مردان و زنان. خود زن که تصدیق می‌کند عیسی هر دو مرز را پشت سر گذاشته است، غافلگیر می‌شود: «چگونه تو که یهودی هستی، از من که زنی سامری‌ام آب می‌خواهی؟» (آیۀ ۹). عیسی با شیوۀ برخوردش با آن زن، تمایل طبیعی همۀ ما را به ارزیابی دیگران در هر زمینه‌ای- نژاد، جنسیت، سن، مذهب، گرایش جنسی- با زبانی مبتنی بر طرد یا پذیرش، به چالش می‌کشد. او کسانی را که می‌خواهند شاگردش باشند، دعوت می‌کند تا در شکستن این مرزها به او بپیوندند، نه آنکه به ساخت و حفظ آنها کمک کنند.
اما چالش بیش از این عمق می‌یابد. عیسی آب زنده را عرضه می‌کند و پاسخ فوری زن، همانا شادی از فکر فرونشاندن تشنگیِ مدام جسمانی و رهایی از وظیفه‌ای خسته‌کننده و تکراری است (آیات ۱۳-۱۵). ما اغلب بر اساس نیازهای محسوس آنی خود به خدا روی می‌آوریم و در واقع خود مسیح نیز از ما می‌خواهد چنین کنیم (متی ۷:۷-۱۱). اما همچنین ما را به رویکردی عمیق‌تر فرامی‌خواند؛ به فراسوی خواسته‌های سطحی، به چشمۀ آب زنده‌ای که به‌تنهایی می‌تواند ما را تا ابد سیراب سازد و تغذیه کند.
