نان روزانه

ایام روزه

هفتهٔ مصائب

نویسندهٔ نامه به عبرانیان اغلب حضور الهی را با عنوان «خدای زنده» یاد می‌کند که در تقابل با بت‌های بی‌جانی است که موسی و هارون به‌شدت آنها را نکوهش کرده بودند. تصاویر این آیات طنین‌انداز تصاویر کتاب مکاشفه است. در برابر صدای خدا نمی‌توان تاب آورد و حضور خدا همچون آتشی خاموش‌ناشدنی، نفیر شیپورها و گردباد و توفان توصیف شده است. بدین ترتیب، به تمام راه‌های ممکن می‌گوید با آنکه خدا در عیسای ناصری دست‌یافتنی و قابل تشخیص است، در عین حال کاملاً غیر از ما، عجیب و پُرابهت است.

در اینجا دوباره از فن تشبیه استفاده شده است تا به ما رفتن از کهنه به نو را بیاموزد: از کوه سینا (که خوانندگان به آن «نزدیک نیامده‌اند») به کوه صهیون (که به آن نزدیک آمده‌اند). هر یک از این دو کوه، تئوفانی (تجلی الهی) مشخص خود را دارد. بر کوه سینا خدای پُرتوان تجلی می‌کند و متن ما را ترغیب می‌کند که ترس حاضران آن مکان را احساس کنیم. اما این تجلی برای خوانندگان این نامه، ارتباطی بی‌سابقه با خدا از طریق عیسای مسیح، واسطهٔ رابطهٔ (عهد) جدید است. به دعوت‌شدگان کوه صهیون چیز فوق‌العاده‌ای بخشیده شده است: به آنان اطمینان داده شده است که وعده را دریافت کرده‌اند. این را اصطلاحاً «آخرت‌شناسیِ تحقق‌یافته» می‌نامند. یعنی آنچه برای زمان آخر وعده داده شده است، هم‌اکنون نزد ماست. در زندگی روزمره، این وعدهٔ تحقق‌یافته خود را در حسی حاکی از زندگی سرشار کنونی آشکار می‌کند، لیکن ما با این حس غریب نیز زندگی می‌کنیم که «هنوز کامل نیست»، چیزهای بیشتری هست، بیش از آنکه بتوانیم تصور یا تشریح کنیم.