تصویر کتاب‌مقدسیِ نوح همچون آدم، به یک اندازه تصویری جهانی و فردی است. عهدی که خدا با نوح بست، مقدم بر همۀ عهدهای دیگر کتاب‌مقدسی و مبتنی بر ارادۀ نیکوی خدا برای تمام بشریت است، اما نخست باید طوفان، زمین را از فسادی که آن را پوشانده است، پاک کند.
باید داستان طوفان را در پرتو فصل اول کتاب پیدایش بخوانیم، آنجا که خدا به آشفتگی آبگونِ پیش از آفرینش فرمان می‌دهد. فرومایگی باعث شده است، بی‌نظمی دوباره ظاهر شود و این بار فقط بازماندگان اندکی نجات خواهند یافت. با وجود این، بازماندگان باید برای ظاهر شدن حیاتی نو در زمین به‌قدر کافی غنی و متنوع باشند. هم باید برای جانورانِ پاک، از منظر آیینی و هم برای آنها که طبق شریعت ناپاک خوانده خواهند شد، جای کافی باشد. کشتی فقط برای حفظ تطهیرشده‌ها ساخته نشده است.
با تأمل در این امر، باید به شکیبایی خدا و حتی آمادگی او برای حفظ و نگهداری اجزای سرکش آفرینش توجه کنیم. اگر در شگفتیم که چرا خدا به جانوران سمّی و ویروس‌های خطرناک، جنایتکاران و جامعه‌ستیزان مجال می‌‌هد، پاسخ این است که آنها غلبه ندارند بلکه اجازه یافته‌اند که وجود داشته باشند. کشتی برای همۀ آنها که سوار شوند، جا دارد؛ نجات حاکی از آن است که داوری نهایی آینده در کار خواهد بود، اما دعوت به نجات محدودیت ندارد.
