ایام روزه
یادبود یوسف ناصری
بعضی از قدیمی‌ترین تصاویر مربوط به میلاد مسیح، یوسف را به سمت حاشیۀ تصویر نشان می‌دهند. چهرۀ او همچون مردی کهنسال و خسته از سفر دراز ناصره تا بیت‌لحم تصویر شده است که عصایی در دست دارد و سرش از خستگی بر دست‌هایش آرام گرفته است. و هنگامی که او در حال تمدید قوا است، فرشتگان میزبان در اطراف مریم و کودک در پروازند. احساس می‌کنید که یوسف در شُرفِ خارج‌شدن از داستان است. در واقع تا جایی که به کلیسا مربوط می‌شود، دقیقاً همین اتفاق افتاد. روز بزرگداشت او که امروز آن را جشن می‌گیریم، تا پیش از اواخر قرن پانزدهم رسمیت نیافت.
از آن به بعد، او کم‌کم به صحنه بازگشت. در سال ۱۹۵۵ کلیسای کاتولیک رومی روز یادبود دیگری به او اختصاص داد که به افتخار «قدیس یوسفِ کارگر» نام‌گذاری شد تا همزمان با اول ماه مه، روز جهانی کارگر جشن گرفته شود. اما این به معنای آن بود که بزرگداشت فیلیپس و یعقوب که به‌طور سنتی در این روز جشن گرفته می‌شد، بایستی جابه‌جا می‌شد. بدین‌سان، در اواخر دهۀ ۱۹۶۰ «یوسف کارگر» دوباره به پایین‌ترین سطح بزرگداشت، یعنی «یادبود اختیاری» نزول کرد.
چنین رفتاری با کسی که در سال‌های آغازین زندگی مسیح چهرۀ مهمی بوده، تأسف‌بار است. اما آیینۀ اتفاقی است که برای مردم سالخوردۀ جامعۀ ما می‌افتد. آنان از کمترین منزلت برخوردارند؛ به حاشیۀ تصویر انتقال می‌یابند و اغلب نادیده گرفته می‌شوند. این کار درستی نیست؛ مگرنه؟
