دیروز ما نبوت ملاکی را در آخرین صفحۀ آخرین کتاب عهد‌عتیق خواندیم. امروز کارمان را با خواندن متی شروع می‌کنیم، نخستین فصل از نخستین کتاب عهد‌جدید. انجیل متی پل ما از قدیم به جدید است. متی «آنچه را خداوند به زبان نبی گفته بود» به‌یاد می‌آورد و هنگامی که از اشعیا نقل می‌کند، می‌توانیم به‌سادگی ملاکی و صفنیا را به آن بیامیزیم که سخنان‌شان ما را در سفرمان از ایام انتظار تا روز کریسمس همراهی کرده است.
دیروز گلایۀ ملاکی از قوم خدا را خواندیم که به‌جای تمرکز بر خدا، در انتظار طولانی برای جنگاور- پادشاه تازه‌شان بی‌صبری پیشه کرده بودند. امروز تولد آن پادشاه را جشن می‌گیریم. ما بقیۀ داستان را می‌دانیم. می‌دانیم که عیسی انتظارات آنان را در مورد پادشاهی که می‌خواستند به شیوه‌ای زمینی برای‌شان بجنگد، برآورده نمی‌کند و در نتیجه او را به دست مرگ می‌سپارند. می‌دانیم که او از مرگ برمی‌خیزد و با این عمل مفهوم قوم خدا را گسترش می‌دهد تا مردمانی از هر زبان و ملیت را شامل شود. می‌دانیم جنگاور- پادشاهی که از دیرباز در انتظارش بودند، همۀ انتظارات ما را با الگویی که مفهوم آن خادم- پادشاه بودن است، زیر و رو خواهد کرد.
اما امروز بگذارید فقط با شگفتی به کودکی در آخور چشم بدوزیم، به تحقق نبوت‌ها، به معجزۀ خدا با ما، عمانوئیل. و یک بار دیگر اراده کنیم تا اقصای جهان دنباله‌رو او باشیم.
