ایام روزه
ممکن است حس کنیم چنین فهرستی از قهرمانی که همه‌شان مَرد هستند، کمی ترسناک است. متونی مانند این می‌توانند بعضی از مردم را از ادیان بزرگ دور کنند، زیرا اگر آنها را با دقت نخوانیم، می‌توانند هر یک از ما را که بزرگِ دودمان یا خاندان یا سرپرست شرکت یا کلیسا یا انجمن یا مرد بزرگی از این نوع نیستیم، از خود برانند. اما این سرمشق‌ها که اغلب در شرایطی به‌شدت سخت با انگیزهٔ ایمانی گران‌بها و الهام‌بخش عمل کرده‌اند، تنها برای این به ما ارائه نشده‌اند که به آنها بنگریم، بلکه در نامه‌ای خطاب به عبرانیان یاد و ارائه شده‌اند تا پیوند عمیق یهودیت و مسیحیت را نشان دهند.
ما که از چشم‌انداز چندین قرن بعد می‌نگریم، می‌دانیم که این دو دینِ تنی، طی زمان رابطهٔ بسیار دشواری داشته‌اند، مخصوصاً به دلیل اصرار مسیحیان- که در اینجا نیز تکرار شده است- بر این که مسیح قربانی نهایی برای گناهان را تقدیم کرده است. این امر گاهی به مخالفتی با یهودیان منجر شده است که می‌توان از آن با عنوان یهودستیزی یاد کرد و احتمالاً خاستگاه آن مسیح‌شناسی‌ای بوده است که بر کار قطعی و یگانهٔ خدا در مسیح بر صلیب تأکید دارد. هرچند که این متن اساساً با هرگونه خودبرتربینیِ مسیحی نیز در ستیز است. داستان‌های ارزشمند انبیا و پاتریارخ‌ها در کتاب‌مقدس عبری- مانند لکنت و شجاعت موسی، مهمان‌نوازی و بصیرت ابراهیم، اطاعت نوح- در سراسر عهد‌جدید به کار گرفته شده است. مسیحیان و یهودیان می‌توانند از وعدهٔ این نامه شاد باشند که «خدا عار ندارد خدای ایشان باشد».
