ایام روزه
متنی که می‌توانیم موعظهٔ آتشین قرائت امروز را در آن جای دهیم، آیهٔ ۳۱ است. بله، اگر بپذیریم که خدا وجودی آفریننده در قلب هستی است، در واقع «افتادن به دست‌های خدای زنده چیزی هولناک است»؛ زیرا اگر پذیرفته‌ایم که بر اساس شواهد روشن خدا وجود دارد، احتمالاً از این تجربه جان سالم به در نمی‌بریم. بنابراین، از فکر این که خدای ابدی به زندگی ما نگاهی می‌اندازد، به خود می‌لرزیم؛ و باید هم چنین باشد.
نویسنده پس از هشدارهایی نسبتاً شدید با زبانی صریح که برای تکان‌دادن و دور‌کردن ما از خودپسندی به کار گرفته است، دوباره به موضوع اصلی بازمی‌گردد و از مخاطبان هم‌عصرش می‌خواهد که آزارهای هولناکی که در روزهای آغازین رنج‌شان داده بود را به یاد آورند. ناگهان تمام آن هشدارهای شدید در بستر آینده‌ای رمز‌آلود قرار می‌گیرند. کاملاً ممکن است که هیچ‌یک از آن عواقب هولناک هرگز پیش نیاید. اما تجربهٔ خوانندگان از آن «رنج‌ها» خاطره‌ای حقیقی است، و آنان آنها را تحمل کردند. آنها شهامت به خرج دادند و دل‌گرم بودند.
از این‌رو، اگر مطمئنیم که خدا ما را از بین نخواهد برد، در نهایت نیازی نیست که از افتادن به دست‌های خدای زنده بترسیم. ما دقیقاً نمی‌دانیم معنای این چیست؛ چطور می‌توانیم بدانیم؟ اما این فرصت را داریم- دستِ‌کم در دل‌مان- که کمرمان را ببندیم، خود را به خدا تقدیم کنیم و اطمینان داشته باشیم که دیده و درک و محبت خواهیم شد. نیز اگر درخواست کنیم، بخشیده خواهیم شد.
