این فریادی وحشتناک است؛ فریادی نه فقط از سوی یک جمعیت، بلکه -بر اساس اشارات ضمنی متی- از تمامی قوم یهود! فریادی که طنینی چند صد ساله دارد. با نگاهی به گذشته، متوجه می‌شویم که همین فریاد باعث شد مسیحیان انگلستان، روسیه و دیگر نواحی اروپا در قرون وسطی، افکار وحشتناک ضدیهودی پیدا کنند. ما تقریباً ۲۰۰۰ سال بعد از آن واقعه، متوجه می‌شویم آن فریاد در شکل‌گیری تفکری که باعث شرارت‌های هولوکاست شد، نقش داشت.البته متی به هیچ شکل نمی‌توانست چگونگی سوءاستفاده‌های شرورانه از روایتش را پیش‌بینی کند. با وجود این، باید بپرسیم که او چرا این را در انجیل خود ذکر کرده است.
شاید او چیزی را گزارش کرد که به نظرش یک حقیقت تاریخی بود: اینکه آن فریادِ خودویرانگر حقیقتاً در آن صبح تاریک و غمناک در اورشلیم بلند شده بود. شاید او، به دلایل سیاسی، الهیاتی یا فرهنگی می‌خواست نشان دهد که قوم یهود مسئول به صلیب کشیده شدن عیسی بود، در حالی که رومیان از نظر اخلاقی در این ماجرای شوم بی‌گناه بودند. شاید هنگام نوشتن این انجیل، روابط بین یهودیان و مسیحیان پرتنش بود و متی می‌خواست میان کلیساهای نوپا و همسایگانِ (احتمالاً متخاصم) یهودی‌شان نوعی حائل ایجاد کند.
زمانی که قرائت امروز را می‌خوانید، لطفاً برای دل و ذهن خود دعا کنید تا از تعصبات آزاد باشند. سپس به این فکر کنید که چه کاری می‌توانید انجام دهید تا کلیشه‌ها دیگر هرگز نتوانند جهان را آلوده کنند.
