ارمیا سرمشق رکابیان را به اهالی اورشلیم گوشزد کرد تا از این طریق، حقیقتی را بیان کند. رکابیان از جدّ خود دستورالعملی دریافت کرده بودند تا بر اساس فرایض و احکام خاصی که حالت ضدفرهنگ داشت، زندگی کنند. ایشان برای قرن‌ها اطاعت را به‌جا آورده بودند و تسلیم آزمون ارمیا برای نوشیدن شراب نشدند. کلید کامیابی ایشان آمادگی‌شان برای گوشفرادادن بود. در بسیاری از ترجمه‌های کتاب‌مقدس، برای واژهٔ عبریِ «شَماع» از کلمهٔ «اطاعت» استفاده شده است، اما معنی تحت‌اللفظی این واژه، «شنیدن» یا «گوشفرادادن» است (این واژهٔ عبری با واژهٔ عربی «سَماع» هم‌خانواده است، به معنی «شنیدن»/م.). این مهم‌ترین کلمه در این فصل از کتاب ارمیاست که هشت‌بار به‌کار رفته است. در سه مورد، از رکابیان به‌خاطر گوش‌دادن به جدّ خود، تحسین به‌عمل آمده است. پنج بار اهالی اورشلیم به‌خاطر گوش‌فرا‌ندادن به خدایشان سرزنش و شماتت شده‌اند. گوشفرادادن نخستین گام در راه اطاعت است، اما مردمان یهودا مایل نبودند به یَهْوِه گوش فرا دهند.
شنیدن سخن خدا آنقدر مهم است که دعای اصلی و برترِ ایمان و اعتقاد یهودیان را تشکیل می‌دهد. این دعا که «شِماع» نامیده می‌شود، برگرفته از تثنیه ۶:۴-۹ است، دعایی که هر روز بر زبان یهودیان مؤمن جاری می‌گردد و چنین آغاز می‌شود: «بشنو، ای اسرائیل: یَهْوِه، خدای ما، خداوندِ یکتاست». شنیدن برای ما نیز امری است بنیادین. در انجیل مرقس، ماجرای فقیهی ذکر شده که نزد عیسی آمد و پرسید که اول از همهٔ احکام کدام است. عیسی چنین پاسخ داد: «مهم‌ترین حکم این است:” بشنو ای اسرائیل، خداوندْ خدای ما، خداوندِ یکتاست. خداوندْ خدای خود را با تمامی دل و با تمامی جان و با تمامی فکر و با تمامی قوت خود محبت کن“.» (مرقس ۱۲:۲۹-۳۰)
