ایام روزه
هفتهٔ مصائب
پس از تصاویر پُرشورِ توفان و آتش، کلمات نهایی این دو روز آخر تماماً عملی‌اند. آنها دربارهٔ ساختن جامعهٔ انسانی‌اند، اموری زمینی در پرتو حقیقت آسمانیِ فراسوی آن.
این آیات، شخصی به‌نظر می‌رسند، گویی فقط به شخصی که در لحظه آن را می‌خواند خطاب شده‌اند. عباراتی چون «غافل مباشید»، «به‌یاد داشته باشید»، «پس بیایید» و «از راه به در مشوید» را امروز نیز در گفت‌وگو با کسانی که دوست‌شان داریم، اعضای خانواده‌مان، دوستان‌مان یا همسایگان‌مان به کار می‌بریم. همچنین شیوهٔ زندگی توصیف‌شده در اینجا بسیار فراگیر و در عین حال، نیازمند احساس است. نام امروزی آن «درخواست همدلی» است. آنان را که در زندان‌اند، نه فقط به‌یاد داشته باشید، بلکه خود را به‌جای آنان فرض کنید. برای آنان که آزار می‌بینند، فقط دعا نکنید، بلکه در ذهن‌تان خود را در موقعیت آنان ببینید و در کنار اینها، به قول‌هایی که داده‌اید وفادار بوده و متکی به مادیات نباشید. اگر کسی چنین زندگی کند، قطعاً نمی‌تواند در برابر عمیق‌تر‌شدن دعاهایش و تقویت حس همدلی‌اش مقاومت کند.
در همین آیات پایانی نیز که احساس می‌کنیم برای ما انسان‌ها ملموس‌ترند، از تخیل ما برای نزدیک‌تر کردن‌مان به هدف و دیدگاه خدا استفاده می‌شود. دیروز از تقابل دو کوه با ما صحبت شد و اینجا تصویری از دو شهر به ما نشان داده می‌شود. همچنان که اکنون همبستگی و همدلی‌مان را با همسایگان‌مان ابراز می‌کنیم، چشم‌انتظار روزهای بهتری هستیم که هنوز نرسیده‌اند.
