ایام روزه
هفتهٔ مصائب
در این آیات گام‌های دیگری برداشته می‌شود؛ گویی نام‌ها و داستان‌ها از حافظهٔ نویسنده بیرون می‌ریزند. این اشخاص نه‌تنها چنان که نامه می‌گوید عدالت را اجرا می‌کنند و به وعده‌ها نایل می‌شوند، بلکه اشتباهات وحشتناکی مرتکب می‌شوند و به شیوه‌هایی عمل می‌کنند که ما نمی‌خواهیم از آنها تقلید کنیم. داوود خیانت ورزید، شمشون خشن بود، یفتاح نادان و گستاخ بود و دیگران نیز ضعف‌هایی داشتند.
ما از این ترکیب فرومایگیِ انسانی و جلال آسمانی چه درسی می‌گیریم؟ نویسنده با استعاره‌ای آشنا برگرفته از نوشته‌های پولس قدیس ما را ترغیب می‌کند به دویدن. دویدن با حداکثر توان و اراده‌ای که داریم. ویژگی‌هایی که در اینجا ستوده شده‌اند، عبارتند از: توانایی کنار‌گذاشتن بارهای سنگینی که حمل می‌کنیم و تشخیص اینکه قصورات‌مان بخشی ذاتی از شخصیت‌مان هستند (آن‌قدر نزدیک که خطاهایمان «به دست‌و‌پای ما می‌پیچد»)، اما با وجود این، با کندوکاو عمیق می‌توانیم استقامت لازم را برای رها‌شدن و دویدن بیابیم.
چگونه می‌توانیم آزادانه بدویم؟ برای این کار باید تا حدی جسم و توانایی خودمان را بشناسیم و بپذیریم، مثلاً لباس دیگری بپوشیم، از جا برخیزیم، به جایی برویم که دیگران ما را ببینند- و خجالت را کنار بگذاریم- و حرکت کنیم، هر چقدر که می‌توانیم. این کار احساس روحانی خوبی نیز در پی دارد. چشمان‌مان بر واکنش جمعیت اطراف‌مان متمرکز نیست، بلکه به پیشوا و کامل‌کنندهٔ ایمان‌مان دوخته شده است. این تمرکز به ما توان، آسودگی و انگیزهٔ دویدن داده، باعث می‌شود به اشتباه در مسابقه‌ای که از آنِ دیگری است شرکت نکنیم.
