جان رابینسن در کتابش اصلاحگری نو؟ می‌گوید: «ما باید دوباره بیاموزیم که ”خانهٔ خدا“ در درجهٔ اول، جهانی است که خدا در آن زندگی می‌کند، نه آلونکِ پیمانکاری که روی زمین نصب شده است…»
ما برای آمدن پادشاهی خدا دعا می‌کنیم. این پادشاهی سرانجام باید چنان که در آسمان است، در زمین باشد. با این‌حال، پادشاهی خدا از پیش ظاهر شده و در میان ماست. یا بهتر بگوییم، ما همیشه در دل پادشاهی خداییم که در جهان بنا شده است. ما باید در ابتدا به دعوت پادشاهی خدا وفادار باشیم: «نخست در پی پادشاهی خدا و عدالت او باشید» (متی ۶:۳۳). کلیساها ممکن است رشد یا افول کنند. اما وفاداری همیشه مهم‌تر از موفقیت است.
در هر حال، ما باید نمایندهٔ پادشاهی خدا باشیم. خدا در مردم، زمان‌ها، مکان‌ها- زمینه‌ها و فرهنگ‌ها- کار می‌کند تا از طریق محبت و رحمت، جهان را با خود آشتی دهد. او از ما خواسته است تا به این کار بپیوندیم و آن را پیش ببریم.
به این ترتیب، گرسنگان سیر خواهند شد، برهنگان پوشانده خواهند شد، زندانیان و بیماران درک و حمایت خواهند شد و شفا خواهند یافت. همان‌طور که در انجیل، عیسی زبانِ حرکات خداست، زندگی ما نیز در این دورانِ کلیسایِ پس از رسولان باید چنین باشد. به‌قول جان رابینسن، باید به‌یاد داشته باشیم که کلیسا هرگز قرار نبوده هدف باشد، بلکه فقط آلونکِ پیمانکار در مکان ساخت‌وساز خدا، یعنی جهان است. از این آلونک می‌توانیم با جرئت دعا کنیم «پادشاهی تو بیاید…»
