چهارشنبهٔ هفتهٔ رستاخیزمتی در فصل دهم انجیل خود می‌فرماید که نخستین باری که عیسی شاگردانش را برای انجام رسالت گسیل داشت، به‌طور خاص مختص «گوسفندان گمشدهٔ قوم اسرائیل» بود (متی ۱۰:۶). متی برخلاف لوقا، به موضوع بازگشت شاگردان از این رسالت و نتایج حاصل از آن اشاره‌ای نکرده است. اما در قرائت امروز، می‌بینیم که شاگردان باید وظیفه‌ای بزرگتر و دشوارتر را بر دوش می‌گرفتند- وظیفهٔ رساندن بشارت به تمام جهان را. قرار نبود این رسالتی کوتاه‌‌مدت باشد، بلکه می‌بایست دقیقاً تا انتهای خودِ زمان یا «عصر» به درازا بینجامد. متی به‌روشنی بیان می‌دارد که وضعیت طبیعی و دائمی برای کلیسا و نیز برای هر فرد مسیحی، این است که در حال انجام رسالت باشد.
رویداد رستاخیز سبب شد تا رسالت مسیحی، از حالت محلی و وابسته به یک هویت مذهبی معین، به جنبشی جهانی تبدیل شود که به فراسوی هر نوع تفاوت فرهنگی می‌رود. امروزه کلیسای انگلیکن این فراخوان به رسالتی دائمی را در بیانیهٔ خود به نام «پنج نشانهٔ رسالت» توصیف کرده که چکیدهٔ آن عبارت است از اعلان خبر خوش پادشاهی خدا، که شامل این وظایف می‌گردد: تعلیم، تعمید و تغذیهٔ روحانی ایمانداران، رسیدگی به نیازهای بشری از طریق خدمتی مبتنی بر محبت، متحول ساختن ساختارهای ناعادلانهٔ جامعه، مبارزه با هر نوع خشونت، تلاش برای برقراری صلح و صفا و آشتی، حفظ اصالت خلقت، و تداوم و احیای حیات زمین.
عطایا و شرایط خاص ما هرچه باشد، هر یک از ما، مانند شاگردان اولیه، چه فردی و چه با هم، فراخوانده شده‌ایم تا در جایگاه خود در این رسالت عظیم قرار بگیریم و آن را به‌انجام برسانیم.
