ایام روزه
هفتهٔ مقدس
شام آخر
می‌گویند که فروشگاه بزرگی در ایالات متحده شخصی را به‌عنوان «بلاگردان رسمی» به‌کار گرفته بود. هر گاه یکی از مشتریان شکایت می‌کرد، بلاگردان به‌عنوان مقصر برای پاسخگویی احضار شده، به شکل تشریفاتی توبیخ و اخراج می‌شد. مشتری با احساس رضایت و احترام می‌رفت و بلاگردان منتظر انجام وظیفهٔ بعدی می‌ماند. در مفهوم «بلاگردان» نیرویی پایدار وجود دارد.
در آیینی که خدا برای روز کفاره مقرر کرده بود، دو بز به‌کار گرفته می‌شد. بز بلاگردان را طبق حکم کتاب لاویان از بزی که از آنِ خداوند بود و برای گناهان قوم اسرائیل قربانی می‌شد، جدا می‌کردند. گناهان قوم را بر سر بز دیگر می‌نهادند و سپس آن را در بیابان رها می‌کردند. به این ترتیب، آن گناهان را از قوم دور می‌کردند. از قرار، ما هنوز هم وقتی اوضاع خراب می‌شود، قدر کسی را که بتوانیم تقصیر را به گردن او بیندازیم، می‌دانیم. می‌گوییم: «چه به نیت خیر چه بد، کسی باید باشد که گاه برای پاسخگویی مناسب و گاه برای ارضای احساسات عمومی، مسئولیت را بپذیرد.»
در عصر پنج‌شنبهٔ پیش از جمعهٔ صلیب، ما منطق عمیق «بز بلاگردان» را که سالانه برای مردمی رها می‌شد که ممکن بود مسئولیت اعمال‌شان را نپذیرند، محترم می‌شماریم. اما از منطق عمیق‌تر صلیب نیز شادمان می‌شویم: محبتی که شریعت را تحقق می‌بخشد، گناهان ما را می‌گیرد و می‌شوید و تا ابد ما را آزاد می‌سازد.
