دانیال

یک ضرب‌المثل هلندی می‌گوید: «آنچه در کودکی می‌آموزی، تا آخر عمر با تو خواهد ماند.» مانند دعا کردن در هنگام خواب و شاید سرودهایی که بچه‌ها در کانون شادی یاد می‌گیرند. فصل اول کتاب دانیال هم به همین مطلب مربوط می‌شود. جوانان بنی‌ ‌‌اسرائیل که از اورشلیم به بابل کوچ داده شده بودند، می‌بایست با روح بت‌پرستی اشباع می‌شدند. باید زیر شستشوی کامل مغزی قرار می‌گرفتند؛ آن هم نه تحت فشار، بلکه به صورت داوطلبانه. اگر آنها را به اردوگاه بازپروری می‌فرستادند، تصمیم می‌گرفتند که به خدای خود وفادار باقی بمانند.
فاتحان بابلی ایشان که این موضوع را خوب می‌دانستند، راه دیگری را برگزیدند. آنان همه گونه امتیازات در اختیار این جوانان قرار دادند. هدف ایشان کاملاً روشن بود، تأثیر گذاردن بر روح آنان. شیوه‌ای هم که انتخاب کرده بودند شیطانی بود.

۱- آنها را از خانة پدر و مادرشان به کاخی منتقل نمودند.
۲- بدیشان نام‌هایی تازه دادند، زیرا نام‌های خودشان یادآور خیلی چیزها بود که به خدا مربوط می‌شد. نام‌های تازه‌ای که به آنان دادند، ایشان را به خدایان و بت‌های بابل مرتبط می‌ساخت.
۳- آنها برای مطالعه، ادبیات دیگری در اختیار داشتند. نه دربارة خدا، بلکه راجع به دین بابلی.
۴- حق انتخاب داشتند تا عادت غذایی خود را تغییر دهند؛ یعنی از چیزهایی بخورند که به بت‌ها تقدیم شده‌ بود، چیزهایی که برای بنی ‌‌‌اسرائیل نجس محسوب می‌شد.

نوجوانان ‌‌اسرائیلی چگونه واکنشی باید از خود بروز می‌دادند؟ آیه ۸ پاسخ مورد نظر را در اختیار ما قرار می‌دهد. آنها خودداری کردند. آنها والدین ایمانداری داشتند که بدیشان دربارة خدا آموزش‌های لازم را داده بودند. آنان با وجودی که نوجوان بودند، به‌خاطر پرورش درستی که داشتند، توانستند بر موضع خود بایستند و خدا هم ایشان را به خاطر تعهدشان برکت داد. باشد که خدا در میان جوانان روزگار ما نیز از این قبیل افراد بیابد. کلید این کار در دست والدین است. «آنچه در کودکی می‌آموزی، تا آخر عمر با تو خواهد ماند» حتی زمانی که به‌نظر می‌رسد همه چیز رو به ویرانی می‌رود. به‌یاد داشته باشید: « دست خدا هنوز هم بر فرزندان شماست.»