دانیال

سراینده مزمور ۲ می‌گوید: «او که بر آسمان‌ها نشسته است، می‌خندد.» احتمالاً زمانی هم که دانیال ۱:‌۲۱ نوشته شد، خدا خندیده. «و دانیال بود تا سال اول کورش پادشاه.».. یعنی ۷۶ سال بعد. همه چیز برای مبدل ساختن جوانان ‌‌اسرائیلی به گروهی بابلی «واقعی» برنامه ریزی شده بود تا ‌‌اسرائیل به‌عنوان یک ملت برای همیشه محو گردد. تا ماشیح هرگز در ‌‌اسرائیل ظهور نکند (و البته هدف اصلی شیطان همین بود). بنابراین شستشوی مغزی تلاشی بود در جهت اینکه ایشان خدا را فراموش نمایند.

متعاقب آن دانیال می‌بایست محو گردد. این نقشه شیطان بود، اما دانیال بر طبق نقشه خدا باید به‌عنوان مرد خدا می‌ماند تا دلیل اثبات وفاداری خدا و امیدی برای آینده باشد، و البته دانیال ماند. زمانی که او را به بابل آوردند، نوجوانی ۱۴ ساله بود و آنقدر ماند تا ۷۶ سال بعد، کورش به پادشاهی رسید. پادشاهان آمدند و رفتند، اما دانیال ماند. در جهان امپراتوری‌هایی ظهور و افول نمودند، اما دانیال ماند. این جزیی از تاریخ و البته تاریخ مسیحی است.

شیطان نمی‌تواند ‌‌اسرائیل را به‌عنوان یک ملت از بین ببرد و به همین ترتیب قادر نیست کلیسای عیسای مسیح را نابود سازد. می‌تواند در کلیساها را ببندد. می‌تواند شبانان را زندانی نماید. کتاب مقدس‌ها را به آتش بکشد و ادبیات ضد خدایی را جایگزین آنها نماید… اما «دانیال‌ها» خواهند ماند؛ زیرا عیسی وعده داده که کلیسایش را بنا خواهد کرد و «دروازه‌های عالم مردگان بر آن استیلا نخواهند یافت.»

تا کورش آمد … رهاننده.
تا مسیح آمد … فدیه‌دهنده.
بنابراین ما نیز می‌توانیم با چشمان گریان بخندیم.