نوح

نوح به مدت یک‌صد و بیست سال با گفتار و کردار خود بر ضد فساد و توحش زمانه خویش موعظه کرد. وی درمورد داوری قریب‌الوقوع هشدار داد، اما حتی یک مرد یا زن ایمان نیاورد. برای مدت بیش از صد سال مردم کشتی نجات را پیش روی خویش می‌دیدند، اما همگی، حتی کارگرانی که در ساختن کشتی به نوح کمک می‌کردند و شنونده موعظات نوح بودند و زندگی خداپسندانه‌اش را با چشم می‌دیدند، از پذیرش هشدارهای نوح سر باز زدند. همه به‌خاطر بی‌ایمانی، بیرون کشتی‌ای که خودشان ساخته بودند، ماندند و هلاک شدند. چه تراژدی غم‌انگیزی! این‌قدر نزدیک و آن همه دور. زمانه انسان‌ها را عوض نکرده است. خدا هنوز درمورد داوری قریب‌الوقوع به مردم هشدار می‌دهد. او هنوز دَرِ کشتی نجات؛ یعنی ایمان به عیسای مسیح را نبسته است.

«زمان ظهور پسر انسان مانند روزگار نوح خواهد بود. در روزهای پیش از توفان، قبل از اینکه نوح به کشتی درآید، مردم می‌خوردند و می‌نوشیدند و زن می‌گرفتند و شوهر می‌کردند و نمی‌دانستند چه در پیش است. تا اینکه توفان آمد و همه را با خود برد. ظهور پسر انسان نیز همین گونه خواهد بود. از دو مرد که در مزرعه هستند، یکی برگرفته و دیگری واگذاشته خواهد شد… پس بیدار باشید، زیرا نمی‌دانید سرور شما چه روزی خواهد آمد» (متی ۳۷:۲۴- ۴۰و۴۲). «بیایید عبادت و سجده نماییم و به حضور آفرینندهٔ خود؛ خداوند زانو زنیم! زیرا که او خدای ماست!…» (مزمور ۶:۹۵ و ۷).