مزمور ۵۱:۱-۳ و ۹-۱۳
ای خدا به حسب رحمت خود بر من رحم فرما. به حسب کثرت رأفت خویش گناهم را محو ساز. مرا از عصیانم به کلی شست و شو ده و از گناهم مرا طاهر کن، زیرا که من به معصیت خود اعتراف می‌کنم و گناهم همیشه در نظر من است. روی خود را از گناهانم بپوشان و همه خطایای مرا محو کن. ای خدا دل طاهر در من بیافرین و روح مستقیم در باطنم تازه بساز. مرا از حضور خود مینداز و روح قدوس خود را از من مگیر. شادی نجات خود را به من باز ده و به روح آزاد مرا تأیید فرما. آنگاه طریق تو را به خطاکاران تعلیم خواهم داد و گناه کاران به سوی تو بازگشت خواهند نمود.
داوود
زمانی که ناتان نبی به نزد داوود می‌آید تا وی را با گناهش روبه‌رو نماید، داوود فرو می‌ریزد. او به گناه خویش واقف است، به جرم خود اعتراف می‌کند و عمیقاً توبه می‌نماید. خدا نسبت به این گناه چگونه واکنش نشان می‌دهد؟ و البته نسبت به چنین دعایی؟ داوود به فیض خدا امیدوار است و بدو توکل می‌کند. «قربانی‌های خدا روح شکسته است. خدایا دل شکسته و کوبیده را خوار نخواهی شمرد» (مزمور ۵۱:۱۷).
