هریستو کولیچف

ایمانداران زیادی هستند که خواست و میل خودشان را بر ارادهٔ خدا مقدم می‌شمارند. انتظار دارند که خدا هوس‌ها و آرزوهایشان را ارضا نماید. خدا در مورد حزقیا این کار را کرد، نکرد؟ ارادهٔ خدا برای حزقیا این بود: «تدارک خانهٔ خود را ببین.» حزقیا به‌جای اینکه از خواست خدا فرمانبرداری نماید، با استغاثه از خدا درخواست کرد تا بگذارد قدری بیشتر زنده بماند. خدا دعای وی را اجابت فرمود و پانزده سال بر عمرش افزود، چون حزقیا خداوند را به تمامی دل خود پیروی نموده بود، اما همین پانزده سال اضافی اصلاً مبارک نبود. نه برای حزقیا، نه برای خانواده‌اش و نه برای ملتش.

در خلال همین سال‌های اضافی بود که حزقیا با نشان دادن دارایی‌ها و خزانه‌های خود به فرستادگان پادشاه بابل، مرتکب خطایی فاحش شد (دوم پادشاهان ۲۰:‌۱۲). این کار بی‌حرمتی به خدا بود. این کار حزقیا را بلند می‌کرد نه خدا را. بیایید پسران و دختران خدای زنده‌ای باشیم که لذتمان در انجام ارادهٔ پدر خلاصه شده است، نه برآوردن خواهشمان توسط خدا. بزرگترین برکت برای ما هنگامی است که از ارادهٔ او اطاعت نماییم، نه وقتی که او همهٔ خواهش‌های ما را برآورد. آن وقت است که شادمانی واقعی و لذت کامل را در اطاعت محض از خدا می‌یابیم.