اول یوحنا ۲۸:۲
پس حال، فرزندان، پیوسته در او بمانید تا آنگاه که او ظهور کند اطمینان داشته باشیم و هنگام آمدنش از وی شرمنده نشویم.
منس عبدالنور
یوحنای رسول نامهاش را خطاب به «فرزندان کوچکش» یعنی کسانی که به او بسیار نزدیکند، مینویسد. آنان به پدر آسمانی هم نزدیکند. آنها ضعیف و کوچکند و به فیض و توجه الهی نیاز دارند. از این روست که بایستی در مسیح و کلامش بمانند. ایشان میتوانند حالا و همیشه به او اعتماد نمایند. عیسی آمده و در آخوری در بیت لحم پا به این جهان گذارده. به سراغ ما هم آمده، در قلبمان را میکوبد (مکاشفه ۲۰:۳). او همان گونه که خرامان بر روی آب برای نجات شاگردانش آمد (متی ۲۲:۱۴- ۳۳)، به نزد کسانی که از وی یاری میطلبند، میآید. بار دیگر در زمانهای آخر نیز خواهد آمد تا گناهکاران را داوری کند و برای همیشه با پیروانش باشد.
اگر در او بمانیم، مشتاقانه منتظر آمدن دوبارهاش خواهیم شد. میشنویم که میگوید: «آری، بزودی میآیم». و ما فریاد برمیآوریم که «آمین. بیا، ای خداوند عیسی»(مکاشفه ۲۰:۲۲). هنگامی که وی ظهور نماید، میتوانیم اطمینان داشته باشیم؛ زیرا ما را نجات داده و در ما میماند. در برابر آن تخت نشین بر خاک افتاده وی را که جاودانه زنده است خواهیم پرستید و پیش تخت او تاج از سر فرو گذارده، خواهیم گفت: «ای خداوند خدای ما، تو سزاوار جلال و عزت و قدرتی» (مکاشفه ۱۱:۴).
ای فرزندان کوچک، بیایید آماده باشیم!