روز پنتیکاست
امروز به ماجرای شگفت‌انگیز پنتیکاست می‌رسیم. کلیسا از باد و آتش روح‌القدس ولادت یافت.
باد نمایانگر قدرت خداست، اما همچنین اشاره‌ای است به دَم یا نـَفـَسِ خدا، همان نجوای آرام و کوچکی که با ایلیا، زمانی که در تنگی بود، سخن گفت (اول پادشاهان ۱۹:۱۲)، و همان دَمی که آدم و حوا را در همان آغاز، حیات و زندگی بخشید (پیدایش ۲:۷).
آتش روح‌القدس که نور می‌بخشد اما نمی‌سوزانـَد و از میان نمی‌بَرَد، آن بوتۀ شعله‌وری را به یاد ما می‌آوَرَد که از میان آن، خدا با موسی سخن گفت (خروج ۳)، و نیز آن کورۀ آتشِ سوزان را که نتوانست بر ایمان شدرک، میشک و عبدنغو چیره گردد، آن هنگام که به ایشان فرمان داده شد تا مجسمه‌ای را که به دست انسان ساخته شده بود، پرستش کنند (دانیال ۳).
این واقعیت حیرت‌انگیز که شاگردان قدرت یافتند تا به زبانهای گوناگون سخن گویند، آن اغتشاشی را که در بابل در جهان پدید آمد، وارونه و واژگونه ساخت، آن هنگام که جاه‌طلبی و طمع انسان، از تنوع موزونی که حکم‌فرما بود، شقاقی متخاصم پدید آورد (پیدایش ۱۱:۱-۹). نبوت یوئیل مبنی بر اینکه روزی تمامی قوم خدا روح مقدس او را دریافت خواهند کرد، به شکلی نمایشی جامۀ عمل پوشید (یوئیل ۲:۲۸-۲۹).
تمام این ماجراها و نبوت‌های عهدقدیم، زمانی به اوج رسید که شاگردان عیسی- که به تصور سایرین مست شراب شده بودند- به کوچه‌های اورشلیم ریختند، و سرمست از شادی فرح‌بخش روح‌القدس، محبت خدا را که در مسیح متجلی شده بود، به مردم بازگو می‌کردند. عصر نوینی آغاز شده بود، که در آن، هر کسی که نام خداوند را بخواند، نجات می‌یابد. همان روح‌القدس امروز نیز در دسترس همگان قرار دارد.
