قرائت‌های امروز و فردا از کتاب حزقیال نبی، به یک نقطۀ اوج عظیم اشاره می‌کنند، به مداخلت خدا در جهان، آن هنگام که همه چیز در خلقتی نوین، در کنار هم قرار گیرد. روح‌القدس حزقیال را بلند می‌کند و آنچه را که پدید خواهد آمد، به او نشان می‌دهد. این منظره‌ای است زیبا از احیا. قوم پراکندۀ خدا که در تبعید به‌سر می‌بَرَند، گرد هم آورده خواهند شد و خدا روحی تازه و قلبی نو به ایشان خواهد بخشید: «آنگاه قوم من خواهند بود، و من خدای ایشان خواهم بود.»
اما همراه با این، این دستورالعمل به ایشان داده می‌شود که طریق‌های خدا را حفظ کنند و از احکام او تبعیت نمایند. این کار برای ایشان آسانتر خواهد بود، چرا که ایشان اکنون دلی دارند که به امور دیگر بی‌اعتناست. اما لازمۀ کار کماکان اطاعت است. آزادی در روح‌القدس به معنی آزادبودن «از» احکام خدا نیست، بلکه آزادی است برای تمتع و لذت‌بردن از زندگی، آنگونه که مقدر است تحت حاکمیت خدا و شراکت پُرمهر در خلقت نوین او صورت بپذیرد. ما در مقام ایمانداران، می‌دانیم که این بشریت جدید و این دل تازه، در مسیح برای ما امکان‌پذیر شده است. اما ما نیز باید در طریق‌های خدا گام برداریم، و کماکان به روزی چشم بدوزیم که در آن، خدا همه چیز را در مسیح گرد خواهد آورد. عطیۀ روح‌القدس نشانۀ این خلقت نوین، و طعم اولیۀ آنست. این امر مسؤولیت‌هایی برای شیوۀ زندگی‌مان به‌همراه می‌آورد.
