«من آمده‌ام تا ایشان حیات داشته باشند و از آن به فراوانی بهره‌مند شوند» (یوحنا ۱۰:۱۰). انجیل یوحنا آبستن فرصت حیاتِ وافر است و تقریباً از ابتدای این انجیل، شاگردانِ تازه با رازهای پادشاهی خدا که با حیاتی سرشار و غیرقابل تصور همراه خواهد بود، آشنا می‌شوند. این موضوع را در معجزهٔ قانا، ظاهر‌شدن بر زنی بر سر چاه و موعظه برای نیقودیموس می‌یابیم.
اما این مژدهٔ تازه‌ای نیست، بلکه به تصاویر نمادین و آرامی بازمی‌گردد که در عهدعتیق یافت می‌شود، مانند آنچه در کتاب اشعیا می‌یابیم. سرشاریِ طبیعت، گواه جلال خداست. دنیای آفریده و نجات‌یافته، از جلال خدا سخن می‌گوید که در جهان اطراف ما آشکار می‌شود. برای مردمی کشاورز که پیوسته میان دو منتهاالیه حاصلخیزی و خشکسالی، و میان دو حد برهوت بیابان و فراوانی سرزمین موعود زندگی می‌کردند، چنین تصاویری قدرتمندانه سخن می‌گفتند. اما در اینجا اشعیا یک گام فراتر می‌رود. به‌جای خار، سرو خواهد رویید و به‌جای خس، آس (مورْد) (آیهٔ ۱۳).
به همین دلیل است که پیمان با خدا برای مخاطبان اشعیا- و امروز برای ما- تا این اندازه حیاتی است. اطاعت و وفاداری همواره پاداش فراوان خواهد داشت. کلام خدا کارش را به انجام خواهد رساند و هرگز بی‌ثمر نزد خدا باز نخواهد گشت. از این‌رو، وظیفهٔ ماست که به‌خاطر او از راه‌های‌مان برگردیم؛ خداوند را بجوییم تا بیابیمش و اکنون که نزدیک است، او را فراخوانیم. این رسالت ماست. با فراخواندن و یافتن، می‌توانیم با شادی عازم شویم و با آرامی بازگردیم.
