به محض اینکه وارد هفتهٔ مقدس می‌شویم، چیزی ما را به یاد کریسمس می‌اندازد. پیروانی که ورود شاهانهٔ عیسی به اورشلیم را شادباش می‌گویند، سرود فرشتگان را هنگام تولد او بازتاب می‌دهند: «جلال بر خدا در عرش برین، و صلح و سلامت بر مردمانی که بر زمین مورد لطف اویند!» (لوقا ۲:۱۴)
ورود عیسی به اورشلیم، نقیضه‌ای است بر راهپیمایی رومیان در همان زمان. او آن را به چالش می‌کشد. فرمانروای رومی با شکوه و تشریفات و در میان سپاهیانش با ادعای الوهیت امپراتور و نمایش قدرت امپراتوری، شهر را زیر پا می‌گذاشت. قوم یهود نیز روزگاری با راهپیمایی‌های پُرسر‌و‌صدا، نیروی نظامی آزادی‌بخش خود را گرامی داشته بودند. عیسی برای واژگون‌کردن تجلیل از قدرت نظامی، وسیلهٔ ورود کاملاً متضادی را انتخاب می‌کند: یک کره الاغ. شمشیر یا سربازی دیده نمی‌شود.
در دوران باستان، پادشاه در چنین مراسمی، خواه هنگام عزیمت برای جنگ خواه در بازگشت پیروزمندانه از جنگ، بر اسب سوار بود. وقتی پادشاهی با هدفی غیرنظامی یا صلح‌جویانه بیرون می‌آمد، بر الاغ سوار می‌شد. پس تصویری که عیسی به‌کار گرفته، غنی و قدرتمند است: نشانه‌ای که می‌گوید هدف و مأموریت او نه شورش، بلکه رستگاری بود.
شاگردان و جماعتی که در ستایش عیسی ندا می‌دهند، هنوز معنای اعمال او را کاملاً درک نکرده‌اند و نمی‌دانند چه می‌شود. ولی زمزمهٔ سرود فرشتگان در سخنان ستایش‌آمیز آنان نشانهٔ مهمی است که یادآور رسالت عیسی از همان آغاز است. پیروزی تازه‌ای در پیش است، اما از طریق برقراری صلح، نه جنگ‌افروزی.
