فرمان سوم و چهارم
«نام یهوه خدایت را به ناشایستگی مبر، زیرا خداوند کسی را که نام او را به ناشایستگی بَرَد بی‌سزا نخواهد گذاشت. روز شَبّات را به یاد داشته باش و آن را مقدس شمار.»
خروج ۲۰ : ۷ – ۸
عارف شدن به نام خدا، موهبت ارزشمند او بر حسب احسان بی‌کرانش و بر زبان آوردن نامش مصداق تجلی جلال اوست. ستودن نام خدا موجب نزول رحمت بر هر که بخواهد می‌گردد. خدا با اعلام نامش، جلال خود را بر موسی منکشف ساخت (خروج ۶:۳۴-۸). همچنین، آغاز دعای ربّانی مُزین به ستودن قداست نام خدا است (متی۹:۶). علاوه بر این، نام خدا موجب نجات انسان (اعمال‌رسولان۱۲:۴) و والاتر از جمیع نام‌ها می‌باشد. نیز، نام خدای پسر برای تمجید خدای پدر است (فیلیپیان ۱۰:۲-۱۱). لذا، اطاعت از فرمان سوم جهت حفظ حرمت نام خدا ضروری است.
هنگام به زبان آوردن نام خدا، باید محتاط و ژرف‌اندیش باشیم؛ زیرا اگر برای اثبات حقانیت، جلب اعتماد یا کسب منافع شخصی به سوگند دروغ متوسل شویم، در عمل از اعتبار نام خدا برای تزویر وام گرفته‌ایم! فریفتن، حیله‌گری، نزاع افکندن، ایجاد سوء‌‌ظن، تفرقه انداختن و هر ترفندی که با سوءاستفاده از نام خدا انجام شود به مَثابه به باطل نام بردن از خدا است و موجب نقض فرمان سوم می‌گردد.
در وهلۀ اول، موضوع هر فرمان انحصاری و مفهوم باطنی آن مستقل از مضمون سایر فرامین به‌نظر می‌رسد. مثلاً موضوع فرمان سوم و فرمان چهارم ظاهراً مجزا و بدون فصل مشترک هستند، اما با تعمق در باب چهارم رسالۀ عبرانیان، متوجه می‌شویم هرکه به‌طور مکرر نام خدا را به باطل بَرد، فردی سرکش است که به آرامی خدا (سَبَّت) راه ندارد؛ زیرا خداوند سوگند خورده که افراد سرکش و بی‌ایمان به آرامی او داخل نخواهند شد. پس، چون به باطل بردن نام خدا نافرمانی و تکرار این گناه تمرد است، عملاً نقض فرمان سوم منجر به ابطال فرمان چهارم می‌شود و از آنجا که تمرد ریشۀ مشترک تمام گناهان است، در بطن دَه‌فرمان نیز میان همۀ احکام همپوشانی وجود دارد.
خداوند پس از تکمیل آفرینش، با تقدیس روز هفتم، سبت را مقرر فرمود و در آن آرام گرفت (پیدایش ۲:۲-۳). اولین خواست خدا از قوم اسرائیل رعایت سبت بود و این حکم را قبل از اعطای دَه‌فرمان به آنان عطا فرمود تا توکل به خدا را عملاً بیاموزند و بدانند که منتظران خدا هرگز خجل نخواهند شد (خروج ۲۳:۱۶). اطاعت از فرمان چهارم لازمۀ ورود به آرامی خدا است (عبرانیان ۹:۴-۱۱). از‌این‌رو، مطابق سنت رسولان، مسیحیان هر یکشنبه با شرکت در آیین عبادی کلیسا، دریافت عشاء ربانی و خدمت به نیازمندان حکم سبت را به‌جا می‌آورند و از موهبت آن، یعنی ورود به آرامی مسیح بهره می‌برند (متی ۲۸:۱۱). خوشا‌به‌حال ما ایمان‌داران که به فیض از آرامی مسیح، نصیب داریم. هللویاه!
