در یهودیت مدرن، جشن بهاری پوریم، همراه است با سرزندگی و شوخ‌طبعی زیبا. غالباً آن را با «سه‌شنبه‌سوران» (روز جشن پیش از چلهٔ روزه و توبه/م.)، به‌لحاظ جنب‌و‌جوش و فضای کارناوالی آن، مقایسه می‌کنند. کودکان و بزرگسالان لباس‌های زیبا می‌پوشند و نقش ملکه استر، عمو مردخای، یا هامان خبیث را به‌صورت نمایش بازی می‌کنند. افراد به یکدیگر هدیه می‌دهند و از امور خیر حمایت می‌کنند؛ و بعد از روزه‌ای آغازین (روزهٔ استر، استر ۴:۱۶)، جشن و سرور در پی می‌آید.در کانون جشن، قرائت کتاب استر («مِگیلّا») قرار دارد که به‌طور خاص همراه است با مشارکت حضار به شکلی ناهنجار، به صورت فریادها، هو‌کردن‌ها و جرینگ‌جرینگ کردن‌ها، هر بار که نام هامان خبیث ذکر می‌شود.
گرچه دانشمندان ممکن است صحّت و درستی تاریخی داستان استر را مورد سؤال قرار دهند، اما در خصوص اهمیت تاریخی این ماجرا در تثبیت هویت این قوم، تردیدی نیست، اهمیتی که در هر جشن پوریم از نو فروزان می‌گردد. وارثان این سنت کهن، در «هر طایفه، در هر ولایت و شهر»، از هیچ تلاشی برای تکرار این نمایش فروگذاری نمی‌کنند، نمایشی که در آن، «اندوه ایشان به شادی و ماتمشان به جشن بدل گردید».
یکی از مهم‌ترین عملکردهای مذهب همانا متحد ساختن جوامع، از طریق رسوم پرشکوه و یادآوری‌های شادمانه است. این‌چنین است که ما عمیق‌ترین هویت خود را از نو تثبیت می‌کنیم، و خود را برای زندگی و روزگار خود، به مشیّت آن وجود رفیع و قدّوس و مراقبت او، بار دیگر تقدیم می‌کنیم، هم‌او که- دست‌کم در کتاب استر- «نام‌بُرده‌نشدهٔ عظیم» باقی می‌ماند.
