رؤیای آخر زکریا مربوط است به ایام آخر، به زمان‌های آخر، که به سبک مکاشفه‌ای بیان شده، و امید را به جماعت تبعیدیونی می‌دَمَد که در پیرامون معبدی گرد آمده‌اند که در ویرانه‌های اورشلیم بنا شده است. اهداف خدا کماکان در این شهر عملی خواهند شد، اهدافی که برای کل زمین و برای همۀ ملت‌ها هستند.
زکریا از تصاویر همکاران نبی خود و مزمورنگاران بهره می‌گیرد تا آن روز عظیم را توصیف کند: روشنایی به‌جای تاریکی؛ گرما به‌جای سرمای جانکاه؛ آبهای زنده؛ و تمام زمین که با خداوند، آن «پادشاه»، متحد می‌شوند (زکریا ۱۴:۶-۹). تصاویری که او بازسازی می‌کند، در کتاب عهدجدید به‌کار خواهند رفت تا تصویر پادشاهی خدا و فرمانروایی او ترسیم شود. در سرتاسر زمین مجازات و ویرانی رخ خواهد داد. اما پایان ماجرا جهانی خواهد بود که در پرستش «پادشاه»، آن «خداوندِ لشکرها»، در جشن عظیم پاییزی اسرائیل متحد می‌شوند، همان «عید خیمه‌ها». در آن زمان، تمامی زمین به جستجوی تازگی برای سرزمین و احیا و تازگی روحانی بر خواهد آمد، و در جلال و پرستش خدا متحد خواهد شد.
تصاویر پایانی، هم بی‌پیرایه هستند و هم قدرتمند. اکنون کل شهر است که برای خدا تقدیس و جدا شده، و مقدس گردیده است، حتی هر زنگولۀ افسارِ اسبها و هر دیگی برای پخت و پز. دعوتی که از هر یک از ما به‌عمل می‌آید، دعوت به تقدّس است: دعوت به اینکه هر لحظه از زندگی خود را وقف خدا سازیم، و چشم‌انتظار فرا رسیدنِ پادشاهی او باشیم.
