کشاورزان مزارع خود را در پاییز، بعد از دروِ محصول قدیمی و پیش از پاشیدن بذر، شخم می‌زنند. زیر و رو کردن زمین باعث می‌شود علف‌های هرز در معرض هوا قرار گیرند، و اگر چنین نشود، بار دیگر در زمین ریشه خواهند دوانید. شیارهایی که در اثر شخم زدن ایجاد می‌شوند، مکانی را برای بذر فراهم می‌سازند تا از بهترین فرصت برای رشد برخوردار شوند.
می‌توان از لبۀ تیز گاوآهن اسلحه ساخت و آن را در جنگ به‌کار برد. در دورۀ آرامش و صلح، شمشیرها را می‌توان به تیغ گاوآهن تبدیل کرد. این کار نه فقط به معنی تبدیل ابزارها از یک حالت وجودی به حالت دیگر است، بلکه به معنی تبدیل طرز فکر و نگرش نیز هست. برای این امر، محاسبات مهمی مورد نیاز است. چه مقدار انرژی و امکانات باید برای امور دفاعی صرف شود، و چه مقدار برای شخم زدن؟ تعادلی نادرست سبب خواهد شد مردم در معرض خطر مرگ قرار گیرند، خواه در اثر حملۀ دشمن، خواه از فرط گرسنگی.
عیسی در مَثل برزگر (مرقس ۴:۱-۲۰)، می‌فرماید که خدا بذر را می‌کارد. دل ما برای آنکه ثمر بیاورد، باید برای دریافت بذر آماده شود. باید از خدا درخواست کنیم که «علف‌های هرز» را شخم بزند، علف‌هایی که مانع می‌شوند صلح‌کننده باشیم یا در صلح و آرامش به سر ببریم. برای آنکه ابزارهای ما، یعنی وقت، پول و استعدادهای‌مان، در جهت صلح‌جویی سرمایه‌گذاری شوند، نیاز داریم آنها را کمتر صرف دفاع از خودمان بکنیم. ممکن است خود را بی‌دلیل آمادۀ واکنش دفاعی در مواجهه با حرف‌های زننده ببینیم.
حال که در این دورۀ زمانی، وقتی صرف می‌کنیم برای تأمل بر دعوت خود در خدمت به «سَروَر صلح»، می‌توانیم انتظار داشته باشیم برکات مختص فرزندان خدا را دریافت کنیم.
