یکی از وجوه مشخصهٔ انجیل متی، لحن مکاشفه‌ای آن است. اما منظور از آن مطلقاً ایجاد رُعب و وحشت نیست، بلکه آماده ساختن ما برای عمل است، عمل بر مبنای امید و احساس دائمی قدرت و محبت خدا. در پیام انجیل، حسی نیرومند از «یا این/یا آن» هست، حسی که می‌تواند تکان‌دهنده بوده، ما را غافلگیر سازد. آنچه در کانون این آیات نهفته است، سؤالی است دربارهٔ هویت عیسی، و نیز حیرت جماعتی که شاهد این معجزه بودند، و همچنین ترس و شک در میان مخالفین او.
این تضاد میان قدرت‌های خیر و شرّ- و احساس اینکه پیکار میان آنها در شُرُف آغاز است- چارچوب و زمینه‌ای است برای گروهی که در انجیل متی، پیروان عیسی را تشکیل می‌دهند، پیروانی که خودشان با مسائل مربوط به هویت و رابطه کشمکش داشتند. این کشمکش‌ها غالباً به‌گونه‌ای معرفی شده‌اند که تنوع در جامعهٔ مذهبی یهودیان سدهٔ نخست را مد نظر قرار نمی‌دهد، چارچوبی که این انجیل در آن نوشته شده است. در نتیجه، زیان فراوانی به روابط یهودیان و مسیحیان وارد شده است. در سدهٔ نخست، یهودیت پُر بود از تنوع، و این آیات نمایانگر این جنبه هستند.
آیا این دعوتی نیست تا ما دربارهٔ تنوع خودمان در جهان مسیحیت امروز بیندیشیم؟ نکاتی که در مورد آنها بحث و مباحثه داریم، کدام‌ها هستند، و چگونه می‌کوشیم مسائل را حل کنیم، نه فقط دربارهٔ اینکه ما «که» هستیم، بلکه مهم‌تر از آن، اینکه ما «از آنِ که» هستیم؟ ما از آنِ خدا هستیم، و این ریشهٔ هر آن‌چیزی است که اهمیت دارد.
