مهدی دیباج

در روزهای تنگی آموخته‌ام که دعا کنم، گوش دهم، شکرگزاری کنم.

• دعا کردن
«مرا مثل مردمک چشم نگاه دار؛ مرا زیر سایه بال خود پنهان کن، از روی شریرانی که مرا خراب می‌سازند، از دشمنان جانم که مرا احاطه می‌کنند» (مزمور 8:17- 9).

• گوش دادن
«باز ایستید و بدانید که من خدا هستم» (مزمور 10:46). «خوب است که انسان امیدوار باشد و با سکوت انتظار نجات خداوند را بکشد» (مراثی 26:3).

• شکرگزاری کردن
«چون خداوند را طلبیدم مرا مستجاب فرمود و مرا از جمیع ترس‌هایم خلاصی بخشید. به‌سوی او نظر کردند و منور گردیدند و روی‌های ایشان خجل نشد. این مسکین فریاد کرد و خداوند او را شنید و او را از تمامی تنگی‌هایش رهایی بخشید. فرشته خداوند گرداگرد ترسندگان او است. اردو زده، ایشان را می‌رهاند. بچشید و ببینید که خداوند نیکو است» (مزمور 4:34- 8 الف).