پولس

دعا‌کردن در زندگی پولس یک رویداد اتفاقی نبود. شالوده خدمت وی را دعا‌کردن تشکیل می‌داد. او پیوسته و در هر زمان برای سایر ایمانداران دعا می‌کرد. در هیچ جا نمی‌خوانیم که پولس با مشکلی مواجه شده و ساکت مانده باشد. او هیچ لزومی نمی‌بیند اعتراف نماید که ناچار از دعا کردن است. منبع قدرت و مشارکت صمیمانه وی با خدا، دعا بود. حتی در زندان، با پشت کوفته و پاهای زنجیرشده باز دعا می‌کند و خدا را می‌ستاید. تمام خدمت او بر بنیان زندگی توأم با دعایش قرار داشت. به قول یکی: «شما در واقع آن چیزی هستید که بر روی زانوانتان هستید، و نه بیشتر!» همین بود که پولس را قوی ساخته بود. تقریبًا همه نامه‌های او با این عبارت آغاز می‌شوند: «برایتان دعا می‌کنم…» و البته از انجام تکلیف دعا‌کردن برای خودش نیز غافل نمی‌شد: «برای خودم نیز دعا می‌کنم.» دستان پولس قوی بودند، چون همواره برای دعا کردن برافراشته بودند. دعا‌کردن نه تنها تنفس روح است، بلکه وسیله‌ای برای به حرکت درآوردن دست خدا نیز می‌باشد. خدا از طریق دعا اسرار خویش را بر وی آشکار می‌کرد و وی نیز در جنگ روحانی در جای‌های آسمانی و سلوک پیوسته‌اش از قوت به قوت، در دعا بصیرت پیدا می‌کرد. پولس اولویت‌های خود را به‌خوبی می‌شناخت و بر طبق آنها عمل می‌کرد. نه بیهوده و بی هدف. خدا دعاهای شما را می‌شنود و نگاه می‌دارد. در ابدیت است که معلوم می‌شود چقدر از این دعاها جواب داده شده‌اند. «پیوسته دعا کنید؛ در هر وضعی شکرگزار باشید، زیرا این است خواست خدا برای شما در مسیح عیسی» (اول تسالونیکیان ۱۷:۵- ۱۸).