فرنک ویسکی

خدا بی‌دلیل خودش را این گونه به ابراهیم معرفی نکرد: «من هستم خدای قادر مطلق…» خدا همیشه مقصودش را به روشنی بیان می‌کند. او خود را قادر مطلق می‌خواند چون ابراهیم هنوز نمی‌دانست که او قادر مطلق است. اگر می‌دانست، هاجر را به همسری نمی‌گرفت، بلکه همچنان منتظر نقشهٔ خدا یعنی تولد اسحاق می‌ماند و هم خود و هم دیگران را از دردسر و بدبختی نجات می‌داد. ابراهیم در مورد خدا دچار اشتباه شده بود، چون تصور کرده بود که او توان اینکه به سارای یائسه نوزادی عطا کند را ندارد و ابراهیم تنها فردی نبود که در مورد خدا دچار این اشتباه شد. این در مورد هر کسی که به قدرت مطلق و نجات خدا شک دارد، اتفاق می‌افتد و این گناه است.

من ایمان دارم که خدا انسان را از خاک زمین بسرشت و دیدنی از نادیدنی نشأت گرفت، اما زمانی این امر برایم روشن گردید که توانست هزینهٔ زندگی خودم و خانواده‌ام را با هیچ بدهد، به‌طوری که از تحیر قادر به سخن گفتن نبودم. خدا به من ثابت کرد که در دوران تبعید هم قادر مطلق است. او به ابراهیم نیز گفت: «پیش روی من بخرام و کامل شو.» وقتی در مورد قدرت مطلق و کمال خدا یقین داشته باشم، حتی می‌توانم پا به وادی غیرممکن‌ها بگذارم. به عبارت دیگر یعنی می‌توانم کاملاً به خدایی تکیه کنم که کامل است آنگاه می‌توانم مستقیم به‌سوی هدفم حرکت نمایم.

از تکیه کردن به خدایی که قدرت مطلق و کامل دارد، ترسی نداشته باشید. این به معنای منفعل بودن نیست، بلکه معنایش ادامه دادن است. کسی که با خدا راه می‌رود، پیروزی خواهد یافت و تاج نجات وی را بر سر خواهد گذارد. او با ما نیز همین کار را کرد. آیا برای شما نمی‌تواند چنین کند؟ «من هستم خدای قادر مطلق.» آیا این خدا را می‌شناسید؟