گوستاوا فیگوئه روا

دربارهٔ آدم‌هایی که برای ادارهٔ زندگی خود در تنهایی رنج‌ها و مصائب بسیار کشیده‌اند، داستان‌های زیادی نوشته شده است. به کنت مونت کریستو فکر کنید که رنج‌های مردی را به تصویر می‌کشد که در سلولی در یک دژ نفوذ ناپذیر زندانی شد و سال‌های بسیاری از عمر خود را در تنهایی و انزوای کامل گذراند یا رابینسون کروزوئه را در خاطر بیاورید که داستان تلاش‌های مردی برای زنده ماندن در یک جزیره است و یا جزیرهٔ گنج را که داستان مردی را بازگو می‌کند که در جزیره‌ای عاری از سکنه رها شد. ما از خواندن این کتاب‌ها لذت می‌بریم و شخصیت‌های داستانی را که برای بقای خود تلاش کردند و به رغم شرایط نامطلوب و مشکلات عدیده در حالی که احساس فراموش‌شدگی و تنهایی می‌کردند موفق شدند را می‌ستاییم. با این وجود، احساس تنهایی کردن بدین معنا نیست که شما هیچ همراه و هم صحبتی ندارید. انسان می‌تواند در میان جماعتی بزرگ زندگی کند و باز به شدت احساس تنهایی نماید. کلام خدا برای امروز به ما می‌گوید: «خوب نیست که آدم تنها باشد.» خداوند از ما می‌خواهد که نسبت به کسانی که تنها، فراموش‌شده و بی‌کس هستند، توجه نشان دهیم.
بیایید امروز برای ایشان دعا کنیم، به ویژه برای آنانی که به‌خاطر ایمانشان به عیسای مسیح در زندان به‌سر می‌برند. بیایید برای ایمانداری که تک و تنها در روستایی مسلمان‌نشین استوار مانده است، دعا نماییم. بیایید برای شخصی که در همسایگی‌مان زندگی می‌کند و هیچ دوستی ندارد یا برای کسی که اندوه یا درد بزرگی را تحمل می‌کند، هر کاری که از دستمان بر می‌آید انجام دهیم. در هنگامهٔ نیاز ما می‌توانیم برای آنها منشأ برکت باشیم.